New York + West-USA

Het Begin van een Droomreis

Het begon allemaal op een gewone avond, in 2015, in een cocktailbar in Ieper. Je kent het wel: een nieuw drankje in de hand, en ineens worden dromen werkelijkheid. Onder invloed van mojito’s en margarita’s begon het gesprek over reizen. “Als je overal heen zou kunnen, waar zou je naartoe gaan?” vroeg iemand. Zonder een seconde te aarzelen, riep ik: “New York!”

Een vriend knikte enthousiast: “Daar wil ik ook al zo lang heen.” En toen kwam die magische zin: “Waarom gaan we dan niet gewoon samen?” BAM. Het idee lag op tafel.

Een paar maanden (en een reis naar Peru voor mij) later stonden we samen aan de start van de 100 km van Ieper. Tussen de blaren en het stof hakten we de knoop door: we doen het! New York, here we come. Maar… zes dagen? Dat is toch veel te kort? Mijn wanderlust was al in overdrive. “Kunnen we niet de westkust erbij nemen? LA, Las Vegas, San Francisco?”

Natuurlijk werd die lijst steeds langer. Nationale parken, iconische wegen, en een roadtrip die zich uitstrekte over 16 extra dagen. “Drieënhalve week? Gaat dat wel?” vroeg ik mezelf even serieus af. Maar zoals het gezegde gaat: waar een wil is, is een weg. En een budget. Althans, dat hoopten we.

De Grote Voorbereidingen

De plannen groeiden en namen een serieuze vorm aan. Hotels moesten geboekt worden, een route uitgestippeld, en lijstjes gemaakt met must-sees. Gelukkig had Pascal meer tijd dan ik en nam hij de rol van planner op zich. Zijn aanpak? Een shortlist van vijf hotels per bestemming, waarna ik het luxeprobleem kreeg om er eentje te kiezen. Perfect teamwork!

Ik stortte me op de citytrip-planning (wat zien we in New York in zes dagen?), terwijl Pascal zijn focus legde op wandelingen in de natuur. Efficiëntie troef, want we wilden in drieënhalve week zoveel mogelijk zien.

DAG 1: VAN IEPER NAAR THE BIG APPLE

De dag begon vroeg. Héél vroeg. Om 5:15 strompelden we met kleine oogjes de deur uit richting Zaventem. Maar hé, om 7:00 stonden we daar wel keurig op tijd: drie uur voor vertrek, zoals het hoort. Na een vlotte check-in en een routineuze controle hadden we zelfs tijd om bij Starbucks alvast een New York state of mind te kweken.

Om 9:10 mochten we boarden en een kwartiertje later stegen we op. Wat volgde was een marathonvlucht van acht uur, over bijna 6000 kilometer, met een snelheid die de 900 km/u aantikte. Oh, en we zweefden op een indrukwekkende 11.680 meter hoogte. Maar het beste nieuws? We kregen een upgrade naar Economy Plus! Meer beenruimte. Het leven lachte ons toe. Nou ja, behalve de penetrante zweetgeur van de passagiers vóór ons… Je kunt niet alles hebben.

Om 11:50 (lokale tijd) was het zover: New York lag daar beneden, schitterend en groots. Na veel wachten, files, en een sleutel die moeilijk deed stonden we om 15:45 in ons appartement, 224 Lafayette Street. De traphal van het gebouw was “ieuw”, maar gelukkig het appartement zelf wel proper.

Na een korte pauze gingen we op pad. Op naar Times Square om onze New York City Pass op te halen, de sleutel tot vijf dagen sightseeing.

De dag sloten we af met een heerlijk Italiaans diner. Om 21:45 doken we ons bed in, volledig uitgeput. In België was het immers al bijna 4 uur ’s nachts. De eerste dag zat erop, en we lagen al in dromenland. Morgen begint het avontuur écht!

DAG 2: Downtown Manhattan tot Brooklyn – van beelden tot bruggen

Om 6 uur stonden we al naast ons bed, want ja, dat uurverschil laat zich voelen. Het voordeel? Tegen 7 uur kuierden we al door de charmante straatjes van Soho en Tribeca. Natuurlijk kon een stevig ontbijt niet ontbreken – we moesten tenslotte brandstof hebben voor de dag.

We begonnen via de Cityhall naar de indrukwekkende site van het World Trade Center. Vooral het museum liet een diepe indruk na. De serene en respectvolle weergave van de gebeurtenissen deed ons even stilstaan bij de geschiedenis van deze plek. Indrukwekkend en ontroerend tegelijk.

Na dit intense bezoek was het tijd om op de boot te stappen in Battery Park, richting het Statue of Liberty. Leuk om een keer te doen, zeker voor het uitzicht op de skyline, maar het beeld zelf? Tja, laten we zeggen dat we wat meer wow-factor hadden verwacht. Het blijkt dat zelfs iconen kleiner kunnen zijn dan hun reputatie.

Eenmaal terug aan wal was het tijd voor een échte New Yorkse hotdog. Vier dollar voor een exemplaar dat binnen drie happen verdwenen was.

Met onze New York Pass huurden we fietsen om Brooklyn te verkennen. De tocht begon met de beroemde Brooklyn Bridge, waar ik halverwege een serieuze hongerklop kreeg. Gelukkig vonden we een pizzeria waar de pizza nóg beter smaakte door de pure overlevingsdrang.

Met nieuwe energie trapten we verder door mooie, gezellige straten naar Prospect Park. Dit groene pareltje, ontworpen door dezelfde architecten als Central Park, wordt door de locals geprezen als het echte meesterwerk. En eerlijk? Ze hebben misschien wel gelijk. De rustige straatjes en het park zelf leken zo uit een film te komen.

We sloten de fietstocht af met een laatste blik op de skyline vanuit Brooklyn. Het terug rijden over de Brooklyn Bridge was avontuurlijk, we moesten ons een weg banen door een betoging. Het was even chaotisch, maar met wat zigzaggen bereikten we netjes op tijd het verhuurpunt.

‘s Avonds stond er nog een shopmomentje gepland in Century 21. Pascal ging los tussen de rekken, maar ik kon er niet echt mijn gading vinden. Ach, niet erg – ik had toch al genoeg bezienswaardigheden gescoord voor één dag.

Na nog een snelle hap was het bedtijd. Wat een dag! Morgen wacht er weer een nieuwe dosis New Yorkse magie.

Dag 3: Van Greenwich Village naar de top van het Empire State Building

Vandaag voelde als een dag vol hoogtepunten, letterlijk en figuurlijk. Met een uurtje langer slapen dan gisteren stonden we om 8 uur buiten. Ontbijten deden we in een restaurantje dat je bij ons zou vermijden vanwege de vettige tafels, maar de eiwit-ham-wrap was verrassend lekker. Iets steviger dan ik normaal eet, maar ik had brandstof nodig voor de dag.

De ochtend begon met een wandeling door Greenwich Village, die kleurrijke wijk vol kunstenaars en de LGBTQ+-scene. Althans, dat zeggen ze. Wij zagen vooral rustig ontwakende straatjes. Waarschijnlijk waren de artiesten en hipsters nog aan hun tweede koffie bezig.

Volgende stop: de High Line. Wat een geniaal idee om een oude spoorwegviaduct om te toveren tot een prachtig park! Tussen de bloemen, bankjes en kunstinstallaties waanden we ons even in een oase midden in de stad.

Daarna doken we in de wereld van entertainment met een All Access Tour in Madison Square Garden. Dit iconische complex is een wereld op zich, van sportwedstrijden tot concerten – echt de moeite waard.

Voor lunch kozen we verrassend gezond: een uitgebreide saladbar. Wat frisse groenten kunnen geen kwaad na alle fastfoodopties die we hier voorbij zien komen.

Na de lunch kwam hét hoogtepunt van de dag: het Empire State Building. Bij binnenkomst kregen we te horen dat New York Pass-houders vandaag een extraatje kregen: de skyride. Gratis en spectaculair, dachten we. Helaas bleek het een simulator van twintig minuten waarbij we zogenaamd door de lucht en zelfs tussen haaien zwommen, allemaal begeleid door Kevin Bacon. Spectaculair? Meh. Misselijkmakend? Absoluut. Hoe mensen daar $20 voor betalen, is me een raadsel.

Gelukkig wachtte de echte attractie: de 86e verdieping van het Empire State Building. Het uitzicht was fenomenaal en maakte alles goed. De stad lag aan onze voeten, en even voelden we ons koning en koningin van New York.

Met ons officiële programma afgerond, was het tijd voor een onofficieel maar essentieel onderdeel: shoppen! Macy’s, H&M, Zara, Mango, Footlocker… Alle klassiekers kwamen aan bod.

Voor het avondeten brachten we een bezoek aan Madame Tussauds, waar we ons amuseerden met wassen beroemdheden. Daarna genoten we van heerlijke ribbetjes bij Applebee’s op Times Square.

Na een korte metrorit naar ons appartement sloten we deze volle dag af. Vermoeid, maar met een brede glimlach.

Dag 4: Midtown Manhattan – kunst en wolkenkrabbers

De dag begon met een druilerige start, en helaas zou die ook in de regen eindigen. Maar hé, daartussen hadden we tien heerlijke, droge uren waarin we Manhattan konden verkennen. Op de planning vandaag: een mix van architectonische hoogstandjes, kunst en iconische uitzichten.

Om 8:15 stapten we fris en fruitig de metro in richting Grand Central Station. Daar kochten we een ontbijtje en dwaalden we rond in dit gigantische gebouw, dat meer op een dorp lijkt dan een station. De beroemde Oyster Bar was nog gesloten – wat een opluchting eigenlijk, want oesters als ontbijt… nee, bedankt!

Daarna lieten we ons onderdompelen in de wereld van kunst bij het MoMA. In anderhalf uur bewonderden we schilderijen, sculpturen en zelfs de serene binnentuin. Een fijne, rustgevende stop in een verder bruisende stad.

De volgende halte was Trump Tower, waar we in de boekjes hadden gelezen over een indrukwekkende waterval van zeven verdiepingen hoog. Klinkt indrukwekkend, toch? Helaas… de waterval was buiten gebruik. Er restte ons niets anders dan een lichte teleurstelling en een onuitgesproken “typisch”.

Gelukkig maakte het Rockefeller Center veel goed. Op het Observation Deck, 70 verdiepingen hoog, genoten we van een spectaculair uitzicht. Hoewel het wat bewolkt en mistig was, konden we Central Park in al zijn glorie zien liggen.

Na het afwerken van de geplande bezienswaardigheden, besloten we spontaan een tour te doen in Radio City Hall. En wat een schot in de roos! Deze concertzaal is adembenemend mooi, een soort Het Perron in Ieper op steroïden. Het is ook de thuishaven van de legendarische Rockettes, wat het extra bijzonder maakte.

’s Avonds hadden we een mooie afsluiter gepland: de verlichte watervallen bij de 9/11 Memorial. Een indrukwekkend en ontroerend zicht, maar helaas gooide de regen roet in het eten. Terwijl de schemering viel, liepen we natgeregend terug naar ons appartement.

Dag 5: Uptown Manhattan – kunst, parken en New Yorkse chaos

Vandaag kregen we tropische temperaturen voorgeschoteld: zon, wolken en gevoelstemperatuur 30 graden. Zalig!

De ochtend begon met een dubbele dosis museum. Als eersten in de rij betraden we het Guggenheim Museum. Dankzij onze New York Pass mochten we via een aparte rij naar binnen, en daar stonden we dan: alleen in een leeg museum. Een beetje ongemakkelijk, maar ook exclusief! Jammer genoeg waren slechts drie van de zes verdiepingen open, waardoor we sneller klaar waren dan verwacht. Toch genoten we van enkele prachtige kunstwerken, waaronder creaties met spiegelscherven – simpel maar fascinerend.

Daarna wandelden we door Central Park naar de overkant, waar het American Museum of Natural History wachtte. Ook hier voelden we ons VIP’s met onze fast-pass. Dit museum is enorm: van dinosaurussen tot diorama’s en alles daartussen. Na drie uur rondrennen besloten we dat we geen hersencellen meer over hadden voor nog meer informatie. Een prachtig museum, maar alles bekijken? Onmogelijk.

Voor lunch trokken we naar Shake Shack, dé hamburgertent die ons werd aangeraden. Na een wachttijd van 45 minuten zaten we eindelijk te smullen van een sappige burger. Bedankt voor de tip, Saskia, het was het wachten waard!

Met volle magen trokken we terug naar Central Park, dit keer om te fietsen. Wat we dachten dat een ontspannend ritje zou zijn, bleek een pittige workout. Het park is veel groter én heuvelachtiger dan je zou denken, en het wemelde van de lopers, fietsers en zonnekloppers. Op de grasvelden genoten gezinnen en vrienden van hun zondagnamiddag, en tussen al die drukte was er zelfs een wandeltocht tegen aids bezig. Relaxed fietsen zat er niet in, maar het was zeker een belevenis.

De dag kreeg een chaotisch staartje toen we onze fietsen wilden inleveren bij de Brooklyn Bridge. Onze geplande route over 9th Avenue was afgezet voor een festival met tientallen kraampjes en massa’s mensen. Eerst probeerden we ons er nog doorheen te wurmen, maar uiteindelijk weken we uit naar een andere route. Als kers op de taart werden we ook nog uitgelachen door locals omdat we – heel braaf – voor een rood licht stonden te wachten. Eén van hen riep ” Real New Yorkers never ever stop for a red light!” Zelfs met politie in de buurt! Wij hielden koppig vast aan onze Belgische veiligheidstraining.

Voor het avondeten gingen we naar een Vietnamees restaurant in Chinatown. Een heerlijke afwisseling na al die pasta’s en burgers, en een smaakvolle afsluiting van een drukke dag.

Dag 6: Bronx en shopnamiddag – een rustige afsluiter

Onze laatste dag in New York was een bewolkte, miezerige dag, maar we waren vastberaden om nog alles uit de laatste uren te halen.

In de voormiddag maakten we een uitstapje naar de Bronx. Hoewel het niet spectaculair was, kunnen we nu met trots zeggen dat we deze wijk ook hebben bezocht.

Met die laatste check op onze lijst konden we opgelucht ademhalen: alle highlights die we gepland hadden, en zelfs meer, zijn afgevinkt. Onze citytrip naar New York voelde meer dan geslaagd.

In de namiddag besloten we elk ons eigen ding te doen tijdens een laatste shopsessie. Hoewel het niet bijzonder productief was qua aankopen, was het heerlijk om nog even te dwalen door de winkels en te genieten van de bruisende energie van de stad.

Vanavond nog een laatste etentje in New York en dan richting bed voor een heel korte nachtrust. Om 3:00 uur ’s nachts staat de taxi klaar om ons naar JFK Airport te brengen. Op naar deel twee van onze reis!

Dag 7: Van de Big Apple naar de City of Angels

Vannacht was het serieus afzien. Om 3 uur uit bed en als zombies richting JFK Airport. Gelukkig was onze taxi stipt en omdat New York op dat uur zowat uitgestorven is, stonden we in recordtempo op de luchthaven. Onze chauffeur vertelde ons dat je overdag minstens een uur moet rekenen. Nog maar net wakker, en toch al tijd gewonnen – wij waren fan!

Onze vlucht naar Los Angeles vertrok keurig op tijd om 6 uur. Met 5 uur en 45 minuten vliegen hadden we ruim de tijd om wat slaap in te halen na de korte nacht. Het zonnige LA begroette ons om 8:45 met drie uur extra verschil ten opzichte van New York, wat het totale tijdsverschil met België op een respectabele negen uur bracht.

Op de luchthaven wachtte ons volgende avontuur: het ophalen van de huurauto. Een typisch Amerikaans proces, oftewel: ellenlange rijen en veel papierwerk. Om 10:30 zaten we eindelijk in onze splinternieuwe Volkswagen Passat. Hij rook zelfs nog naar nieuw.

Een korte rit later arriveerden we bij ons hotel Hollywood Celebrity, waar we vriendelijk onthaald werden. De kamer (Executive 2-Queen) was ongelooflijk, even groot als ons hele appartement in New York. Hier konden we wel even blijven.

Met een knorrende maag trokken we naar een nabijgelegen shoppingcenter voor de lunch. Het hotel ligt trouwens op een toplocatie, op een steenworp afstand van Hollywood Boulevard en al het bruisende leven dat daarbij hoort.

Na de lunch was het tijd voor de Walk of Fame. Hoewel het cliché klinkt, blijf je je verwonderen over al die sterren in het trottoir. De namen, de glitter, de drukte – het is gewoon een belevenis op zich.

Omdat je in LA geen “volledige” ervaring hebt zonder wat over-de-top toerisme, hebben we ons laten verleiden tot een bustour door de Hollywood Hills. Ja, het was schandalig duur, maar wie wil er nou geen kijkje nemen in de wijken waar de rich & famous wonen? We zagen onder andere de villa van Ben Stiller en het voormalige huurhuis van Michael Jackson. Ook Justin Bieber kwam nog even ter sprake – althans, zijn nieuwbouw. Blijkbaar had hij een huis compleet afgebroken na een feestje, waarna hij het hele pand opnieuw liet opbouwen. Het blijft LA, toch?

Om de avond in stijl af te sluiten, doken we nog een bar in voor een cocktail. Een perfect einde aan onze eerste dag in de City of Angels.

Dag 8: Cruisen en strand vibes

Vandaag was het tijd voor een beetje rust en ontspanning – een échte vakantiedag! Na alle drukte van New York en de eerste indrukken van LA besloten we het vandaag wat kalmer aan te doen.

De ochtend begon met een ontspannen rit over Mulholland Drive, de beroemde route die zich een weg baant door de heuvels rond Los Angeles. Met de muziek op en de ramen open genoten we van de vergezichten over de stad. Onze Volkswagen Passat deed het prima op de kronkelige wegen – onze trouwe “partner in crime” voor de komende twee weken.

Na het cruisen was het tijd om de stad even achter ons te laten en richting de kust te trekken. In de namiddag wandelden we van Santa Monica Beach naar Venice Beach, een route vol zon, zee en een vleugje LA-excentriciteit. Het gouden zand, het geluid van de golven en de typische pier van Santa Monica zorgden voor een idyllisch decor.

Bij Venice Beach troffen we het bekende Muscle Beach, maar helaas… de spieren hadden vandaag blijkbaar vrijaf. Geen indrukwekkende bodybuilders aan het werk, maar toch een fascinerende plek om te zien. Venice Beach bruist altijd van het leven met straatartiesten, hippe kraampjes en skaters die hun beste moves laten zien.

De dag voelde als een mix van ontspanning en het opdoen van de typische LA-sfeer. Geen grote verhalen vandaag, maar de foto’s vertellen alles.

Dag 9: Van de City of Angels naar de stad van neon

Vandaag was het tijd om de eerste echte kilometers te maken tijdens onze roadtrip: 434 kilometer naar het glitterende Las Vegas! Maar eerst moest onze auto even een “Vegas touch” krijgen – stijlvol de woestijn in, uiteraard.

De eerste uitdaging: de immense autostrades van LA, met soms wel zes rijvakken in elke richting. Druk verkeer, chaos, en een beetje concentratie om de juiste afslag te nemen. Maar eens buiten Los Angeles wordt het rustiger en doet het landschap het werk: een bijna eindeloze vlakte van droge natuur en bergen, hier en daar onderbroken door een paar vervallen huisjes die wat mysterie toevoegen aan het woestijngevoel.

Na zo’n 5,5 uur rijden, inclusief een paar stops om de benen te strekken, kwamen we rond 14:30 uur aan in Las Vegas. En wat een entree: helemaal zoals verwacht. Alles hier voelt als een gigantisch pretpark, compleet met replica’s van iconische plekken zoals Parijs, New York en Venetië – allemaal op loopafstand van elkaar.

Voor vanavond slapen we in stijl in het iconische Luxor Hotel, een zwarte glazen piramide met een indrukwekkende lichtstraal op de top. Onze kamer op de 24ste verdieping biedt een fenomenaal uitzicht over de stad.

We hebben de beroemde Las Vegas Strip alvast een keer doorgelopen om een eerste indruk te krijgen. Overal fonkelende lichten, flitsende casino’s en een sfeer die je nergens anders ter wereld vindt. Het voelt alsof we in een film zijn beland. Maar voor de details en het echte verkennen van Vegas komen we volgende week terug – we houden het spannend!

Dag 10: Van Las Vegas naar de Grand Canyon

Deze ochtend vertrokken we om 9:20 uur uit Las Vegas voor een rit van 447 kilometer richting de Grand Canyon. De dag begon aangenaam, met een temperatuur van 71°F (zo’n 20°C). Een halfuurtje onderweg kwamen we langs de indrukwekkende Hooverdam. Uiteraard moesten we even stoppen om dit iconische bouwwerk te bewonderen.

Tegen lunchtijd, rond 12:30 uur, genoten we nog van het zonnige weer terwijl we iets aten en wisselden van chauffeur. Pascal nam het stuur over, en vanaf dat moment sloeg het weer volledig om. Wat we onderweg tegenkwamen? Regen, hagel, sneeuw én een stevige wind – alsof we alle seizoenen in één rit moesten doormaken.

Bij aankomst aan de ingang van Grand Canyon National Park zaten we midden in een enorme hagelbui. Terwijl we aanschoven om onze Entrance Pass te kopen (een handige pas die toegang geeft tot alle nationale parken), leek de natuur ons nog eens extra op de proef te stellen.

Na een welverdiende stop in onze lodge, Maswik Lodge, besloten we toch nog even de kou te trotseren en een kijkje te nemen bij een uitkijkpunt vlakbij. Wat een ervaring: een wandeling door de sneeuw leidde ons naar een adembenemend uitzicht. Zelfs met regen en mist was het al “WAUW!”. Maar toen het weer begon op te klaren en de mist optrok, werd het zelfs “WAUWER!”.

Gelukkig rijdt er een gratis shuttlebus langs de verschillende uitkijkpunten. Gezien de ijskoude temperaturen besloten we die te nemen. We verwachtten weinig door de aanhoudende mist, maar wat een verrassing: aan de andere kant scheen de zon volop. De wolken gaven het uitzicht een mysterieuze sfeer, en de Grand Canyon onthulde zijn grootsheid op een manier die alleen de natuur kan.

Het was een dag vol contrasten, maar één ding is zeker: de Grand Canyon stelde niet teleur!

Dag 11: hiken in de Grand Canyon

Vandaag stond een stevige wandeling op het programma. Ons originele plan was om een trail van 10 kilometer af te leggen, maar dat bleek een stuk ambitieuzer dan gedacht: dezelfde 10 kilometer moest je namelijk ook weer omhoog. Dat zou 20 kilometer betekenen, en dat leek ons toch wat te veel van het goede. We besloten daarom tot het derde tussenpunt te wandelen: Skeleton Point.

De afdaling naar Skeleton Point was vrij pittig voor de knieën, maar verder goed te doen. Wel moesten we voortdurend grote plassen en… ezelkaka ontwijken. Een extra uitdaging die het wandelpad net wat avontuurlijker maakte. Na twee uur en heel wat foto’s kwamen we aan.

Vanaf Skeleton Point hadden we een spectaculair uitzicht op de Colorado River. Als je héél goed luisterde, kon je zelfs het water horen stromen. Het landschap was opnieuw adembenemend, net zoals gisteren. En wat een geluk hadden we met het weer! Bijna de helft van onze wandeling verliep droog, en we hebben zelfs af en toe van een voorzichtig zonnestraaltje mogen genieten. Tegen de tijd dat we weer boven waren, was de Canyon echter weer volledig gevuld met mist, en niet lang daarna begon het flink te regenen.

De terugweg omhoog bleek een stuk zwaarder. Het was een klim van zo’n 6 kilometer met een hoogteverschil van 625 meter (van 1575 naar 2195 meter). Die inspanning voel je écht in je ademhaling, maar de voldoening was groot toen we boven kwamen.

Toen de regen echt losbarstte, waren we gelukkig alweer binnen, waarbij vooral ik behoorlijk onderkoeld was. Een warm soepje bracht redding, al moesten we wel een halfuur aanschuiven… Die Amerikanen lijken een talent te hebben om zelfs de simpelste dingen ontzettend ingewikkeld te maken. Structuur? Daar hebben ze hier blijkbaar nog nooit van gehoord.

Maar ach, die soep smaakte uiteindelijk des te beter, en ondanks de uitdagingen kijken we terug op een prachtige wandeldag!

Dag 12: Op zoek naar het gouden licht

Vanmorgen namen we afscheid van een koud en bewolkt Grand Canyon. Het sombere weer maakte het vertrek minder pijnlijk, want we hadden een nieuwe bestemming op de planning: Page, 215 kilometer verderop. De rit ging via rustige wegen waar je maar 55 mph (90 km/u) mag rijden. Hoewel we vaak helemaal alleen op de weg waren, durfden we geen risico nemen met de snelheid – boetes passen niet binnen ons budget! Gelukkig was het uitzicht onderweg fenomenaal, wat de rit allesbehalve saai maakte.

Onderweg stopten we nog bij enkele uitkijkpunten voor een laatste blik op de Grand Canyon. Tot onze verrassing kwam de zon af en toe piepen, maar het ene moment kon je niks zien door de regen en vijf minuten later moest je weer je zonnebril opzetten. Het Amerikaanse weer blijft verrassen.

Rond 13:00 uur kwamen we aan in Page, waar we pas om 16:00 uur konden inchecken. We besloten eerst een Italiaanse lunch te nemen en daarna Lower Antelope Canyon te bezoeken. Omdat we niet vooraf hadden gereserveerd, moesten we even aanschuiven. Zoals gebruikelijk ging dat op z’n Amerikaans: eerst in een rij betalen, vervolgens in een tweede rij je handtekening zetten. Gelukkig scheen de zon en was het lekker warm, dus die 45 minuten wachten waren niet zo’n grote straf.

Lower Antelope Canyon zelf was indrukwekkend, ondanks de drukte. Door de zware regenval van de afgelopen nacht hadden ze de canyon ‘s ochtends schoongemaakt, zand aangevoerd, en water weggeschept. Daardoor moesten de ochtendgroepen samen met de middaggroepen door de smalle kloof, waardoor het letterlijk voetje voor voetje aanschuiven was. Jammer genoeg was de zon net verdwenen toen wij binnen waren, waardoor de beroemde lichtinval ontbrak. Toch was het absoluut de moeite waard.

Na ons bezoek reden we 10 minuten verder naar Horseshoe Bend. Een korte wandeling van 1 kilometer bracht ons naar het uitkijkpunt. Het leek wel alsof een kolonie mieren over het pad bewoog, zoveel volk was er! Maar het uitzicht maakte alles goed – adembenemend mooi.

We sloten de dag af met een bezoek aan Lake Powell, wat minder spectaculair was in vergelijking met de rest.

Om 18:30 konden we eindelijk inchecken in het motel Americas Best Value Inn. Voor het avondeten gingen we naar een gezellig cowboy-restaurant waar een livebandje speelde. Het was een echte American BBQ-ervaring, perfect om de dag af te sluiten.

Dag 13: Lichtstralen, landschappen en een nieuwe levenslicht

Vanmorgen konden we rustig aan doen en genieten van een ontspannen start. Na een lekker ontbijtje was er zelfs tijd om wat aan onze teint te werken – boekje erbij, zonnetje erbij… zalig!

Om 10:00 uur moesten we bij de Upper Antelope Canyon zijn. Daar stapten we in de laadbak van een truck die ons naar de ingang bracht. Het was een beetje hetzelfde als gisteren, maar met een groot verschil: vandaag scheen de zon! Hierdoor konden we hier en daar de beroemde lichtstralen naar binnen zien vallen. Toch viel het een tikje tegen; online foto’s van professionele fotografen maken het nét wat spectaculairder dan de werkelijkheid.

Rond 12:45 uur waren we terug bij de auto en konden we vertrekken richting Bryce Canyon. De rit van 250 km verliep vlot, al verloren we een uur door het tijdsverschil tussen Arizona en Utah. Hier is het nu acht uur vroeger dan in België.

In Bryce aangekomen, moesten we onze Pass en identiteitskaart laten zien voordat we het park mochten binnenrijden. We reden helemaal door naar het einde van het park en deden onze weg terug via de viewpoints. Het landschap is totaal anders dan de Grand Canyon, maar minstens even mooi.

Rond 6:30 uur kwamen we weer bij de ingang van het park. Tijd om in te checken in ons motel Bryce Pioneer Village, dat helemaal in cowboy-stijl is ingericht. In het “Showdown Restaurant” genoten we van een heerlijke steak en een saladebuffet waar je zoveel mocht eten als je kon. Er speelde ook een cowboyduo live muziek.

’s Avonds kreeg ik bijzonder nieuws: mijn metekindje is geboren! Een beetje pijnlijk dat ik haar nu niet kan bewonderen, maar ik kreeg een foto doorgestuurd en ze is een heel schoontje.

Dag 14: van adembenemend Bryce naar zonnig Zion

Vanmorgen genoten we van een eenvoudig maar prima ontbijtje in het hotel – toast met confituur en een warme chocolademelk. Daarna was het tijd om uit te checken en de prachtige Bryce Canyon nog eens écht te ontdekken met een wandeling.

Vanaf boven bekeken vond ik Bryce Canyon en Grand Canyon even indrukwekkend, maar tijdens de wandeling heb ik mijn mening moeten herzien: Bryce wint! Misschien kwam het door de omstandigheden: geen regen, een aangename 15°C, goed begaanbare paden en minder zware inspanningen. Nou ja, behalve de “eindsprint” terug naar boven, die was serieus afzien! Terwijl ik daar boven stond uit te puffen, besefte ik van hoe diep we eigenlijk gekomen waren… indrukwekkend.

Tegen 13:00 uur waren we net op tijd terug bij de auto, want in de verte begon het te donderen en barstte een stevige plensbui los. Gelukkig zaten wij ondertussen veilig in een hamburgertent om de verloren calorieën weer aan te vullen.

Hierna ging de roadtrip verder richting Zion National Park, een rit van slechts 135 km. Rond 14:45 uur bereikten we de ingang en moesten we nog zo’n 45 minuten door het park rijden over een kronkelende weg om bij ons hotel Montclair Inn & Suites in Springdale te komen.

Het contrast met Bryce kon bijna niet groter zijn. Ondanks de korte afstand tussen beide parken is Zion totaal anders qua uitzicht én qua temperatuur. Hier werden we verwelkomd door een heerlijke 25°C en volop zon!

Eenmaal in het hotel besloot ik de rest van de dag niets meer te doen. Ik heb mezelf heerlijk aan het zwembad geïnstalleerd met een boek, genietend van het zonnetje. Meer dan verdiend na die koude en regenachtige dagen, al zeg ik het zelf!

Dag 15: Klimmen, zweten en genieten in Zion

Vandaag genoten we van een rustige start in ons zalige bed, waarna we bij T-shirt-temperaturen konden ontbijten. Het ontbijt was weer toast met confituur, maar mijn nieuwsgierigheid naar de wafels groeide. De receptioniste vertelde gisteren dat ze heerlijk zijn, al had ze er met een knipoog aan toegevoegd: “Ik praat natuurlijk met Belgen, specialisten in wafels, dus ik moet oppassen wat ik zeg!” Helaas wist ik niet hoe dat hele wafelbak-systeem werkte, dus ik liet ze vandaag nog links liggen. Maar morgen ga ik ervoor!

Op naar de dagplanning: een populaire trail met een spectaculair uitzicht op het einde. De tocht van 7,7 km met een hoogteverschil van 454 meter begon stevig. Het eerste deel was continu bergop en voelde als een verlengstuk van de zware klim van gisteren. Halverwege dacht ik al: “Moet dit echt?” Maar na ongeveer 2,5 km klimmen en een hoogtewinst van 300 meter, bereikten we de top van het eerste stuk.

Daar begon het spectaculaire deel: een steile klim over rotsen, geholpen door kettingen, met diepe afgronden aan beide kanten. Klinkt spectaculairder dan het eigenlijk was, maar het was wel een fysieke uitdaging en ontzettend leuk! Eenmaal boven voelde ik me echt on top of the world. Alleen jammer dat je via dezelfde weg weer naar beneden moest, waardoor het af en toe opstoppingen gaf en je even moest wachten.

Na deze intensieve trail maakten we nog een korte wandeling langs de rivier om even te ontspannen.

Rond 16:30 uur waren we terug in het hotel. De rest van de dag hebben we terug rustig doorgebracht bij het zwembad, genietend van de zon en het heerlijke weer. Het was vandaag zeker 25°C – absolute luxe!

Dag 16: van natuurpracht naar neonparadijs

De dag begon met een smaaktest van de beruchte wafels waar de receptioniste zo trots op was. Helaas waren ze zo droog als karton en smaakten ze ook een beetje zo. Gelukkig bleef ze bij het uitchecken stil over haar ‘amazing waffles’.

Na het ontbijt maakten we nog een laatste tocht in Zion: een wandeling naar de Middle en Upper Emerald Pool. Niet te zwaar, grotendeels in de schaduw en een perfecte afsluiter van ons Zion-avontuur.

Met een fruitslaatje als laatste snack in dit natuurwonder, begon de 256 km lange rit naar Las Vegas.

Daar aangekomen sloeg de hitte ons meteen om de oren, terwijl de airco in de hotels zo hard stond dat een trui geen overbodige luxe bleek. Ons verblijf? Het MGM Grand, met een kamer op de 17e verdieping, een chique badkamer en uitzicht op een zee van neonlicht.

Na een verfrissende douche gingen we voor ronde 2 van de verkenning van de Strip en sloten aan in The Buffet voor een royaal diner. Omdat we de hele dag nauwelijks gegeten hadden, kwam die gratis maaltijd als geroepen.

De avond werd besteed aan het bewonderen van iconische hotels zoals Paris, Venetian en Caesar’s Palace. Elk hotel was een klein kunstwerk op zich, en uiteraard verdwaalden we weer in de eindeloze gangen en casino’s. De dansende fonteinen waren een hoogtepunt: perfect synchroon op de maat van de muziek – echt indrukwekkend.

Terug in het hotel zagen we een lange wachtrij voor de discotheek, gevuld met feestende 21-jarigen in linten, klaar voor een nacht om nooit te vergeten. Het besef sloeg in: “Damn, wat voel ik me oud!”

Dag 17: Shop till you drop

Vandaag stond helemaal in het teken van shoppen in de Premium Outlet van Las Vegas. Een paradijs voor koopjesjagers waar de winkels zich aaneenrijgen als een snoer parels.

Na zes uur (!) van winkel in, winkel uit besloten we wijselijk om te stoppen. Nog even doorgaan en we hadden sowieso een extra koffer moeten aanschaffen voor de terugreis!

Dag 18: van Las Vegas naar Mammoth Lakes – Zoutvlaktes & Hittegolven

Vandaag begonnen we de dag met een speurtocht naar een betaalbaar ontbijt. We waren hopeloos verdwaald in het gigantische MGM Grand-hotel en belandden uiteindelijk bij een “Wendy’s” voor een soort croque madame en een frisse groene thee.

Om 8:47 uur waren we klaar om te vertrekken. Buiten Las Vegas konden we eindelijk de cruise control op 70 mph (110 km/u) zetten en genieten van de eindeloze rechte wegen – zeker 35 km zonder ook maar één bocht. Vanaf Death Valley werd het wat bochtiger en de weg golfde, ik kreeg er af en toe een klein zeeziek gevoel van.

De temperatuur was een stuk extremer dan we hadden verwacht: van 32°C in Las Vegas tot een record van 46°C bij Badwater Basin. Echt warm!

Badwater Basin: een wonderlijke zoutvlakte

Rond 18:30 uur kwamen we aan in ons motel Holiday House in Mammoth Lakes. Dit plekje is zo anders dan de woestijn! Hier logeren we tussen serene meren en besneeuwde bergen. Het lijkt wel een winters skioord, zo mooi en rustig.

Na inchecken en wat rondrijden door de kleine meertjes in de buurt, vonden we een gezellig Mexicaans restaurant voor het avondeten. Lekker, maar zoals elke dag aten we veel te veel.

Dag 19: van Mammoth Lakes naar Yosemite – Sneeuw, Sequoia’s en een Beer

Vanmorgen vroeg uit de veren, want om 7:00 uur stonden we klaar voor het ontbijt. Het was een eenvoudige maar lekkere start: wat pistoleetjes uit de broodrooster met aardbeienconfituur. Niet slecht voor een vroege ochtend!

Dankzij dit vroege ritueel waren we op tijd op weg naar Yosemite National Park. Eerst nog even gestopt bij een winkeltje in de buurt voor water en wat snacks, en getankt voor we de Highway op gingen. Hier leerden we trouwens dat je een stuk Highway kunt adopteren. Je krijgt dan een bord met je naam of organisatie langs de weg en je staat in voor het proper houden van dat stukje weg. Leuke initiatieven hier!

Op aanraden van de gastvrouw maakten we een ommetoertje via June Lake, een mooi ritje dat ons een prachtig uitzicht bood.

De volgende stop was Mono Lake, beroemd om zijn kalksteentorens genaamd Tufa’s. Deze bijzondere torens zijn tussen de 200 en zelfs 900 jaar oud en zorgen voor een heel surrealistisch landschap. Het was adembenemend mooi!

We namen vervolgens de weg over de Tioga Pass, de kortste route naar Yosemite National Park. Dit pad is meestal gesloten tussen november en mei vanwege de sneeuw, maar gelukkig was het nu open. We kwamen tot op 9950 ft (ongeveer 3040 meter). Langs deze route zagen we enkele schitterende meren en… een beer! De auto’s voor ons stonden gewoon stil op de weg met fotocamera’s uit het raam om het moment vast te leggen. Natuurlijk hebben wij ook onze camera’s gepakt. Het was een magisch moment dat je niet elke dag meemaakt!

Na een heerlijke lunch in Yosemite Village maakten we een prachtige wandeling door het bos tussen de beroemde Sequoia’s. Deze majestueuze bomen met hun rode schors en indrukwekkende hoogte zijn echt iets om nooit te vergeten. Het voelde als een echt sprookjesbos.

Om 16:30 uur kwamen we aan bij ons hotel Yosemite Westgate Lodge, we checkten in en zetten de bagage in de kamer. Daarna was het weer even relaxtijd aan het zwembad. Het was een fijne manier om de dag af te sluiten na al die indrukken!

Er is hier maar één restaurant in de buurt, gelukkig vlak naast ons hotel. Het had een ruime keuze tegen goede prijzen. Voor het avondeten koos ik spaghetti bolognaise met meatballs. Het voelde als thuiskomen – simpel maar oh zo lekker!

dag 20 : Yosemite National Park – Watervallen en meren

Na opnieuw een goed ontbijt in het restaurant naast ons hotel, gingen we op weg voor onze laatste dag in Yosemite National Park. Het was ongeveer een uurtje rijden naar de bezoekersparking in Yosemite Village. Gelukkig was het daar vandaag veel minder druk dan gisteren, en we vonden meteen een parkeerplek. Op het programma stonden enkele wandelroutes langs “Falls en Lakes”. De eerste was de Lower Yosemite Fall, dan Mirror Lake en tenslotte Happy Isles. In totaal hebben we 3,5 uur gewandeld door een mooi parcours dat grotendeels in de schaduw liep – ideaal voor een wandeltocht bij dit weer. Het laatste stuk naar Vernal Fall was echter een serieuze kuitenbijter, een pittige klim naar een ontgoochelend resultaat. Vernal Fall was echt niet zoals op internet te vinden is.

Na de wandeling deden we nog snel een bezoek aan de Village Store om een XL-cornetto te scoren. Gewoonweg verdiend na die inspanning! Daarna zijn we teruggegaan naar het hotel voor wat welverdiende tijd aan het zwembad. Het was dé perfecte manier om de dag af te sluiten.

Dag 21: van Yosemite National Park naar San Francisco – een rit door landschap en cultuur

Vanmorgen na het ontbijt, in het vertrouwde restaurant naast ons hotel, pakten we onze koffers in en genoten we nog even van de zon aan het zwembad tot 10:30 uur. Het was tijd om te vertrekken naar onze laatste bestemming: San Francisco.

De rit verliep vlot en het landschap was wederom indrukwekkend en veelzijdig. We reden eerst door uitgestrekte velden met fruitbomen en knusse dorpjes, daarna door heuvelachtige landschappen met oranje heuvels en windmolens. Het was een mooie en afwisselende route die ons naar de voorsteden van San Francisco bracht.

Om de stad binnen te rijden, moesten we 4 dollar tol betalen voor de brug. En net toen we dachten dat alles soepel verliep, besloot de gps ons in de steek te laten. Gelukkig had ik een stadsplan bij de hand, zodat we op de goede oude manier ons hotel konden vinden.

Het Baldwin hotel was knus en gezellig, met een mooie kamer, hoewel iets kleiner dan de vorige. Op mijn bed stond een lief klein olifantje die ons welkom heette. Daarmee scoor je altijd!

Na het inchecken hebben we onze koffers afgegeven bij de receptie en zijn we meteen naar het autoverhuurkantoor gegaan om de auto af te geven. Hij was gedurende 14 dagen onze trouwe metgezel en heeft ons op veilige wijze door meer dan 6058 miles (3573 km) rondgereden!

Onze accommodatie ligt vlakbij Chinatown, en we hebben daar wat rondgeslenterd. Dit Chinatown voelt veel gezelliger en authentieker dan dat van New York. Het heeft mooie gebouwen en een unieke sfeer.

We wandelden verder tot Pier 1, waar we uitzicht hadden op de beroemde brug waarover we waren gereden om San Francisco binnen te komen.

Na het klimwerk van gisteren waren we niet bepaald ingesteld op nóg meer inspanning, maar kijk hoe San Francisco zelf een bergachtige workout biedt!

We besloten om Chinees te gaan eten in Chinatown, maar helaas viel dit wat tegen. Het was gefrituurde vis in zoetzure saus, maar het enige dat echt naar verwachting smaakte, was de plakkerige rijst. Niet bepaald wat we gehoopt hadden. Om het zo snel mogelijk te vergeten, gingen we maar voor een zakje M&M’s als troost.

Dag 22: San Francisco – Alcatraz, zeeleeuwen en iconische trekpleisters

Vandaag stond een bezoek aan het beroemde Alcatraz op het programma! We hadden ons ticket thuis al geboekt voor 9:30 uur. Na een lekker ontbijt wandelden we een halfuurtje naar Pier 33, vanwaar de boot naar het gevangeniseiland vertrok.

Na 20 minuten varen waren we op Alcatraz. We begonnen met een boeiende documentaire van Discovery Channel over de geschiedenis van de gevangenis, van ontstaan tot sluiting. Daarna volgde een audiotour in het gevangenisgebouw zelf. Met een koptelefoon kregen we uitleg over de verschillende secties, verteld door voormalige bewakers en gevangenen. Het geluid op de achtergrond zorgde voor een indrukwekkende sfeer en gaf echt het gevoel dat je terug in de tijd werd getrokken, alsof de gevangenis nog steeds in bedrijf was.

Na 1 uur en 45 minuten hadden we de tour afgerond en maakten we ons klaar voor de terugrit naar het vasteland. Terwijl we op de boot wachtten, werd ik helaas “gezegend” door een meeuw… ja, een plasje op mijn schoen. Gelukkig was het eenvoudig schoon te maken en had ik alles snel weer onder controle.

Na dit avontuur gingen we naar Pier 39, waar de beroemde zeeleeuwen liggen te zonnen. Wat een grappig zicht! Met z’n velen, opgestapeld en met heel wat lawaai, namen ze de zon in ontvangst.

We genoten van een lekkere portie fish & chips voor de lunch. Daarna stond een hele reeks beroemde San Francisco-trekpleisters op het programma:

• Fisherman’s Wharf
• Ghirardelli Square
• Fort Mason
• Lombard Street (bekend als de steilste straat ter wereld met een hellingspercentage van 39%)
• The Painted Ladies
• City Hall

Het was een stevige wandeling, en San Francisco is écht bergachtig! Bergop en bergaf, telkens weer. Maar wel de moeite waard.

Na alle wandelingen en beklimmingen hadden we het wel verdiend om ergens te eten. We kozen een gezellig restaurantje met live jazzmuziek. Het was de perfecte afsluiter van een indrukwekkende dag, terwijl we ons te goed deden aan heerlijk eten en de melodieën van de jazzmuzikanten.

Dag 23: San Francisco – laatste dag, fietsen & een NBA-wedstrijd

donderdag 4 juni

Vandaag was helaas onze laatste dag in San Francisco. We besloten de dag actief af te sluiten met een fietstocht over de beroemde Golden Gate Bridge, richting de charmante wijk Sausalito.

Het weer kon niet beter zijn: een stralend blauwe hemel, zo’n 20°C en nauwelijks wind. Perfect voor een laatste avontuur en een extra laagje kleur op onze huid. Het fietsen over de Golden Gate Bridge was een fantastische ervaring – het uitzicht is adembenemend en de route naar Sausalito heel ontspannend.

Voor de terugrit kozen we de ferry. Het was voor ons veel te veel bergop om weer terug te fietsen, en bovendien was de ferry een perfecte manier om te ontspannen na de inspanning.

Na de fietstocht zochten we nog wat knabbelingen uit voor onze lange terugreis. We zouden in de nacht een taxi nemen om 4:00 uur vanaf ons hotel richting de luchthaven. Het beloofd een lange dag te worden:

• 06:00 uur: opstijgen vanuit San Francisco naar New York (vliegtijd: 5u20min).
• 3,5 uur overstaptijd in New York.
• 7u40min vliegen tot Brussel.

De planning was om zaterdag om 7:45 uur aan te komen in Zaventem.

Met onze laatste dollars besloten we een cocktail te nemen in een gezellig café dat ook een eetstandje had met warme beenhesp, patatjes en groenten. Het café zat bomvol, want het was de avond van de eerste wedstrijd in de NBA-finale tussen de Golden State Warriors en Cleveland. De Warriors zijn natuurlijk hét team uit San Francisco, wat voor een enorme sfeer zorgde!

Er hingen minstens 10 tv-schermen waarop de wedstrijd werd uitgezonden. Hoe meer de wedstrijd vorderde, hoe meer mensen er naar binnen stroomden. Het was een superspannende wedstrijd, en de Warriors wonnen uiteindelijk! Dat was sfeer en ambiance!

Een prachtige afsluiter van een schitterende reis!