Jordanië

DAG 1: alleen op avontuur

6 april 2019 – De dag waarop ik mezelf voor het eerst helemaal alleen op een groepsreis stort. Spannend! Om 8:20 vertrek ik met de trein vanuit Ieper richting Schiphol, met een overstap in Antwerpen. Zelfs dit stukje reis is een primeur: alleen met de trein naar de luchthaven, en dan nog een luchthaven die in niet ken. Ik voel me een mix van een zelfstandige globetrotter en een zenuwachtige beginner.

Op Schiphol aangekomen begint het grote zoekspel. Waar is de juiste check-in? En welke gate heb ik nodig? Overal zie ik mensen met rugzakken vol reislabels van groepsorganisaties. Mijn ogen speuren naar Djoser-etiketten. Ik denk dat ik er al een paar heb gespot, maar besluit om mezelf voorlopig anoniem te houden. De echte kennismaking komt later, pas op Queen Alia International Airport in Amman.

De landing in Amman
Om 21:40 sta ik op Jordaanse grond. Nu wordt het echt spannend! Na een ritje in een busje naar het luchthavengebouw staat er een oude man met een bordje op ons te wachten. Adieu droom van een knappe, jonge gids… – hij blijkt gelukkig alleen de chauffeur te zijn. De gids komt later, zo verzekert hij ons.

Als een van de eersten ontmoet ik twee toffe Vlaamse zussen. Langzaam maar zeker druppelt de rest van de groep binnen. Iedereen lijkt me best oké. Terwijl we onze paspoorten afgeven voor het visum, raak ik aan de praat met een Nederlandse vrouw die ook alleen reist. Ze blijkt super gezellig te zijn, en we besluiten meteen om een kamer te delen. Dat scheelt alvast een hoop gedoe.

De kennismaking met de gids
Bij de bagageband ga ik nog snel wat lokale dinars ‘pinnen’, waarna we naar de bus gaan. Daar staat hij: de knappe, jonge gids. Jackpot! Helaas blijkt hij maar twee dagen bij ons te blijven, want daarna neemt een nieuwe gids het over. Ach, genieten van het uitzicht kan ook kort.

Het hotel
Het hotel blijkt heel basic, maar prima. Twee aparte bedden, een badkamer en na een intensieve zoektocht vinden we twee stopcontacten. Kleine kanttekening: als we de stopcontacten gebruiken, moeten we de lampen eruit trekken. Tja, je kan niet alles hebben.

Na deze eerste dag vol nieuwe indrukken en kleine overwinningen kruip ik moe maar voldaan in bed. Morgen begint het echte avontuur.

DAG 2: Dwalen door Amman

Vandaag stond Amman op het programma, de hoofdstad van Jordanië. Ik trok op pad met mijn drie nieuwe vriendinnen. We hadden de keuze om een optionele excursie naar Jerash te doen, een oude Romeinse stad, maar dat zagen we geen van allen zitten. Liever verkennen we Amman zelf, want we hebben maar één dag om de stad te ontdekken.

Onze eerste missie: een moskee vinden die we wilden bezoeken. Vol goede moed gingen we op pad, maar na anderhalf uur rondlopen kwamen we terug uit bij het hotel. Blijkbaar hadden we een grote, steile ronde wandeling gemaakt – want Amman is absoluut niet vlak. De stad is gebouwd op zeven heuvels en dat voel je in je kuiten. We besloten dat het tijd was voor een taxi.

Toen we weer naar buiten kwamen, stond onze taxichauffeur er nog steeds, hij heeft ons naar de soeks gebracht. Wat een ervaring! De soeks bestaan uit een wirwar van kleine winkeltjes, waar werkelijk alles werd verkocht: uitlaten, autobanden, strijkijzers, blenders – noem maar op. Er was zelfs een meubelwinkel die zijn volledige collectie op straat had uitgestald. Gelukkig regent het hier maar 10 of 11 dagen per jaar, volgens onze gids.

Na de soeks wandelden we naar de citadel en het Romeinse amfitheater. De stad biedt echt een bijzondere mix van oud en nieuw, van chaotisch verkeer tot historische pracht.

Voor de lunch genoten we van falafel, Libanees brood en heerlijke humusdips. Simpel, maar zo smaakvol. Voor het avondeten ontdekten we een gezellig restaurantje vlakbij het hotel. Ik bestelde een soort pizza van brood met gesmolten halloumi en tijm. Het was heerlijk, maar na een halve pizza zat ik echt vol.

Vooruitblik op morgen
We hoorden net dat we morgenavond onze koffers niet mogen meenemen. Alles moet in onze dagrugzak, want we slapen in tenten in de bergen. Extra dikke kleren meenemen dus, want het kan daar flink afkoelen. Morgen staat er een hele dag wandelen op het programma, met onze zware rugzak. En alsof dat nog niet genoeg uitdaging is: er komt ook canyoning bij kijken! Met een rugzak door het water? Dat wordt nog wat. Even stress, maar ik besluit het los te laten. We zien wel wat er komt.

DAG 3: een dag vol onverwachte wendingen

We begonnen de ochtend met een goed ontbijt in het hotel en vertrokken om 8u30. We maakten kennis met onze nieuwe gids, een vriendelijke, maar helaas iets minder knappe dan de vorige.

Ik heb als een roos geslapen de afgelopen twee nachten. De rest van de groep werd om 5u wakker van de oproep tot gebed, maar ik hoorde er helemaal niks van dankzij mijn oordoppen. Echte lifesavers.

Het avontuur begon echter met een teleurstelling. De kloof waar we oorspronkelijk doorheen zouden wandelen, was te gevaarlijk door het hoge water. Een paar maanden geleden waren er zelfs 20 mensen verongelukt, dus nu is de kloof verboden terrein. Zwemkleding weer uit de rugzak dus! De gids vertelde op de bus dat we helemaal niet zouden wandelen vandaag, geen alternatieve wandelroute in dit wandelparadijs. Oei, dat had ik me wel anders voorgesteld voor een 9-daagse wandelreis, maar goed, veiligheid voor alles.

We begonnen de dag met een rit naar Mount Nebo, de berg waar Mozes volgens de bijbel het beloofde land zag liggen. Helaas, door de mist was het beloofde land niet zichtbaar. Ook de Dode Zee was door de mist niet te spotten, een beetje jammer, maar ja, niets aan te doen.

Daarna gingen we naar Madaba, waar we een kerk bezochten. Dat was niet echt gepland, maar we hadden wat tijd over en de gids wilde ons iets bijzonders laten zien: een enorme mozaïek met allerlei bijbelverhalen. Heel indrukwekkend.

Tijd voor de lunch! We kregen een lunchpakket en gingen picknicken bovenaan een canyon met een prachtig uitzicht. Helaas was het weer opnieuw mistig, maar het uitzicht bleef indrukwekkend. We vervolgden onze reis door de Kings Highway en de Dessert Highway richting het Dana natuurreservaat. De natuur was werkelijk adembenemend: we reden van groene valleien naar kale, zandige gebieden en weer terug naar weelderig groen. Die abrupte overgangen gaven de indruk dat we in verschillende werelden reden.

Opeens stopten we langs de weg, waar we een bus zagen met toeristen die op hun hurk in het veld zaten. Wat zou dat nu zijn? Plaspauze? Nee, het was de nationale bloem van Jordanië, de blauwe iris, die daar groeide. We hadden geluk, want deze bloem bloeit maar twee weken per jaar, begin april.

Dana natuurreservaat is echt een verborgen parel! Met 320km² aan spectaculaire bergen en wadi’s is dit het grootste natuurreservaat van Jordanië. Je vindt er een combinatie aan dieren en planten uit drie continenten: Europa, Afrika en Azië. Een dergelijke smeltkroes in een enkel gebied is uniek in Jordanië en veel van deze dieren en planten zijn dan ook zeer zeldzaam en staan bekend als bedreigde soort, waaronder de Syrische wolf, de kleine torenvalk en de woestijnrat.

We slapen in tenten bovenaan de vallei, en het uitzicht vanuit de tent is gewoon fantastisch. Het was wel even spannend, want we dachten dat onze valiezen niet mee mochten naar de tenten. Die stress van gisteravond voor niets! Achteraf gezien vond ik het wel grappig hoe ik me druk had gemaakt om zo’n klein detail.

De avond was heerlijk. We aten in een klein dorpje verderop en wilden te voet terug naar de tenten. De gids vond het echter te gevaarlijk om in het donker te wandelen, maar na wat aandringen mochten we met een groepje van acht wel lopen. Het was een korte wandeling, maar wel een mooie manier om de dag af te sluiten.

DAG 4: eindelijk de eerste wandeldag

De zonsopkomst in Dana was net zo adembenemend mooi als de zonsondergang de vorige avond. Zo’n uitzicht maakt je meteen wakker en klaar voor avontuur.

Na een stevig ontbijt vertrokken we om 9u voor een 3 uur durende wandeling, over rotsachtige paden, die ons naar de vallei leidde. En wow, wat een uitzicht! Het was echt zalig mooi, zo mooi dat ik het gerust nog wat langer had willen doen.

Na de wandeling werden we getrakteerd op een lunch in hetzelfde hotel waar we de avond ervoor hadden gegeten. We kregen een lekkere spaghetti met patatjes, en uiteraard konden we niet ontsnappen aan het traditionele platbrood met hummus, dat bij elke maaltijd een vast onderdeel is.

In de namiddag gingen we op weg naar Petra, en na een rit van ongeveer een uur kwamen we aan bij Klein Petra. Het was heel indrukwekkend, en ik heb er volop van genoten. De gekende kraampjes bij de ingang gaven het echter een toeristische sfeer, wat niet echt mijn ding is, maar ik had het eigenlijk wel verwacht. Het belooft veel voor morgen, want we zouden het echte Petra gaan bezoeken!

Rond 15u30 kwamen we aan bij het Edom Hotel. Wat een luxe! Het is een heel mooi hotel met grote kamers en een ruime badkamer. Leuk om hier twee nachten te blijven.

Voor het avondeten had onze gids, Adil, een reservering gemaakt bij een echt Jordaans restaurant. De inrichting was volledig traditioneel, met mooi handgemaakt meubilair en kleurrijke details. Als voorgerecht kregen we een enorm aanbod van allerlei appetizers, allemaal heerlijk. Ik had al genoeg aan die hapjes, maar nee, er moest ook nog een hoofdgerecht komen. We konden kiezen tussen kip of lam, en ik koos voor de kip. Helaas viel die een beetje tegen, gewoon kip met rijst, niks speciaals. De voorafjes waren echt het hoogtepunt van de maaltijd.

DAG 5: Petra

Vandaag stond het hoogtepunt van de reis op het programma. Natuurlijk ben ik ook erg nieuwsgierig naar de woestijn die morgen en overmorgen komen, maar Petra is toch wel bijzonder, een van de zeven wereldwonderen, en dat moet je gewoon zelf gezien hebben.

De dag begon vroeg: om 6u30 ontbijten en om 7u de bus in richting het startpunt van de wandeling. Volgens Adil zou het een wandeling van 18 km zijn, maar zoals we inmiddels al gemerkt hadden is Adil een meester in het overdrijven. We kwamen uiteindelijk aan 16 km maar dat was ruim voldoende want het was best pittig. Het ging constant op en neer, veel trappen, maar het uitzicht was zo prachtig dat je het er eigenlijk wel voor over had. Het was zelfs nog mooier dan gisteren! De hele route was adembenemend.

Toen we eindelijk aankwamen op de site van Petra mochten we ons eigen pad kiezen. Wij zijn met een groepje van negen naar de offerplaats en het hoogste punt gegaan, vanwaar je het iconische Petragebouw, de Schatkamer, kunt zien. En ja, er waren 1000 trappen! Het was zwaar, maar absoluut de moeite waard.

Bij het hoogste punt hadden ze een dranktentje neergezet, en je mocht het uitzicht alleen bekijken als je een drankje van 2 dinar kocht. Het voelde een beetje als een afpersing, maar na die 1000 trappen was die cola meer dan welkom. En het uitzicht? Precies zoals in de boeken, echt adembenemend.

Na de afdaling via dezelfde trappen, kwamen we op de Main Road (en dat was echt letterlijk een drukke laan met winkeltjes) en uiteindelijk bij de schatkamer van beneden gezien. Ook daar weer veel toeristen, en zoals Adil ons had verteld: veel Johnny Depp-types – lange jassen, zwart geverfde ogen en lang zwart haar. Het was grappig om het in het echt te zien, maar het was inderdaad waar!

Rond 15u hadden we het wel gezien en zijn we via de kloof naar de uitgang gewandeld. De vermoeidheid begon wel door te komen, maar het was absoluut de moeite waard.

Na de wandeling vonden we een Mövenpick hotel en hebben we daar een ijsje gegeten. Het was enorm lekker en een geweldige verfrissing na de warme wandeling. En als ik er morgen ziek van ben, dan had ik in ieder geval plezier van het ijsje.

Een beetje drama aan het eind van de dag: Adil heeft tijdens de wandeling zijn teen gebroken en moet naar huis. Morgen krijgen we dus een nieuwe gids. Dat wordt weer even aanpassen!

DAG 6: nog een laatste bezoek aan Petra en dan richting woestijn

We begonnen de ochtend met een vroege wandeling terug door de kloof naar de schatkamer. Het was zalig omdat er bijna niemand was, op sommige plekken waren we zelfs helemaal alleen. Dat gaf de ervaring iets magisch, in tegenstelling tot de drukte van de vorige dag. Toen we om 8u terug uit de kloof kwamen, kwamen de vele toeristenbussen net aan – perfecte timing!

Na het ontbijt vertrokken we om 11u met de bus en onze nieuwe gids richting de woestijn. De nieuwe gids heet ook Adil, maar deze ziet er niet echt uit als een wandelaar. Hij heeft een beetje een bierbuik, die af en toe zichtbaar is onder zijn net iets te korte T-shirt.

We moesten onze dagrugzakken opnieuw inpakken voor twee dagen, omdat we zouden wandelen van het hoofdkamp naar een kleiner kamp in de woestijn. Maar zoals altijd, kwam er een telefoontje van Adil: de plannen waren weer veranderd. In plaats van direct naar het kleinere kamp te gaan, zouden we vandaag een plaatselijke wandeling maken en pas morgen naar het kamp. Weer reorganiseren dus, maar goed, we moesten maar meedoen.

De wandeling was ongeveer 12 km, afwisselend over los zand en wat hardere ondergrond. De woestijn hier is toch wel anders dan ik me had voorgesteld. Ik dacht aan eindeloze zandduinen, maar hier zijn echt rotsbergen en veel struikjes. Het was mooi, maar anders dan de romantische zandduinen die ik in mijn hoofd had.

Aan het einde van de wandeling vonden we een mooie rots om op te zitten en naar de zonsondergang te kijken. Helaas waren we een uur te vroeg, dus we moesten wat geduldig wachten. Tijdens het wachten passeerden er af en toe jeeps volgeladen met toeristen die luidruchtig voorbij gleden. Het deed me denken aan een scène uit een film, waar rebellen ergens aankomen en dan alles in chaos omhakken.

De zonsondergang zelf was uiteindelijk niet zo spectaculair als ik had gehoopt. De lucht was mooi gekleurd, maar het was niet het “wow”-moment dat ik had verwacht. Toch was het nog steeds een bijzondere ervaring om daar in de woestijn te zitten, zelfs als de zonsondergang niet helemaal voldeed aan de verwachtingen.

DAG 7: kleine wandeling en jeepsafari

Om 9u vertrokken we voor onze laatste wandeling van de reis, een tocht van 7 km naar het kleine kamp. Gelukkig hoeven we nu geen 2-dagenrugzakken meer mee te slepen, want de koffers werden met een jeep naar het kamp gebracht. Dat was een opluchting!

De landschappen hier in de woestijn blijven echt prachtig. Dit was de reden dat ik deze reis naar Jordanië heb geboekt. Het is gewoon adembenemend mooi.

In de namiddag stond een jeepsafari op het programma, en dat was ook echt leuk. We gingen af en toe racen over de duinen. Iedereen voelde zich weer een kind, de adrenaline gierde door de aderen. Een van de jeeps een platte band kreeg. De zes passagiers werden overgeladen in de andere twee jeeps, en de jeep met de band werd achtergelaten in de woestijn, wachtend op de wegenhulp. Altijd een beetje avontuur onderweg!

En als kers op de taart kwamen we onderweg nog een kudde wilde kamelen tegen!

Het kamp waar we vanavond slapen, is echt gezellig. Alleen onze groep en een paar mannelijke medewerkers slapen hier, dus het voelt intiem. Morgenochtend staan we vroeg op, want we willen de zonsopgang niet missen. Dus vroeg naar bed!

De zonsondergang vanavond was gelukkig veel mooier dan gisteren, het was echt een prachtig uitzicht over de woestijn. De sterrenhemel valt helaas wat tegen omdat de maan te fel is – het is al halve maan. Maar het blijft magisch om zo in de woestijn te zitten en naar de horizon te kijken.

DAG 8: de Dode Zee

De laatste dag is helaas aangebroken en het voelt veel te vlug gegaan. Vandaag waren er een paar vroege vogels in de groep: zes mensen vertrokken om 5u45 voor een tocht met kamelen. Ze stonden al klaar aan ons tentenkamp. Ik besloten om iets later op te staan om 6u30 de zonsopgang te bewonderen. Het was een magisch moment in de stilte van de woestijn. Na de zonsopgang moesten de achterblijvers met de jeeps naar het grote kamp voor het ontbijt.

Rond 7u30-8u vertrokken we met de bus voor de lange rit naar de Dode Zee, een 4 uur rijden. Er was 1 plaspauze gepland maar de gids had blijkbaar een kleine blaas, want de bus stopte twee keer extra voor hem om te plassen.

Toen we eindelijk aankwamen bij de Dode Zee, kregen we eerst een lunchbuffet in het restaurant. Het is interessant om te weten dat je als toerist niet zomaar overal in de Dode Zee kunt zwemmen. Alleen in de toeristische zones van hotels mag dat, zodat ze er een prijs voor kunnen vragen. Het was snikheet, maar dat maakte het des te lekkerder om in het water te gaan. Het was heel vreemd om te merken dat je blijft drijven zonder moeite. Je moet wel wat tegenwerken om niet af te drijven, want er is best wat stroming. Het water is ook enorm zout; zelfs als je hoofd niet onder water is, smaken je lippen naar zout. Het voelt alsof er een laagje op je huid blijft zitten en als je droog bent, kan je het zout bijna afschrapen. Het was een raar en beetje vies gevoel, maar ook heel bijzonder. Na een halfuurtje hadden we het wel gezien en zijn we lekker aan het zwembad gaan zitten dat bij het restaurant hoort.

Om 16u vertrokken we naar ons hotel in Madaba, maar dat betekende eerst een zware rit met de ietwat gammele bus. We moesten van -380m naar +820m stijgen, wat een zware klim was. Gelukkig is het gelukt! Eenmaal aangekomen, moesten we even wachten omdat niet alle kamers schoon waren. Gelukkig duurde het maar een kwartiertje, maar op zo’n moment is het altijd vervelend.

De kamers in het hotel waren erg klein, met nauwelijks ruimte voor de koffers en een badkamer waar je bijna over het toilet moest kruipen om in de douche te geraken. Gelukkig was de douche zelf verfrissend en deugddoend. We gingen daarna het stadje in om te zoeken naar het restaurant dat op Tripadvisor de hoogste scores kreeg. En wauw, het was echt de moeite! We vroegen een grote hoeveelheid appetizers om alles te proeven, en het was superlekker. Iemand uit de groep zei dat het eigenlijk Libanese keuken was, maar mij maakte het niet uit, het was de beste maaltijd van de reis.

Na het eten kochten we wat souvenirs, pakten we onze koffers voor de laatste keer en zeiden de Jordaanse grond vaarwel. Morgen is het tijd om naar huis te gaan.

DAG 9: terug naar huis

Vandaag was het weer vroeg opstaan, het einde van de reis is echt nabij. Om 7u vertrok de bus naar de luchthaven, wat betekent dat het avontuur bijna voorbij is. Maar niet zonder van een laatste ontbijtje te genieten! We kregen platbrood met smeerkaas, confituur, yoghurt, en zelfs pancakes! Feestelijk, toch?

In de luchthaven besloten we een Whatsappgroep op te richten om de foto’s van de reis uit te wisselen en de laatste Dinars op te maken. Het was grappig om te zien hoeveel plezier we hadden met het wisselen van foto’s en het delen van herinneringen van de afgelopen dagen.

Als ik terugkijk, kan ik zeggen dat het een heel mooie reis was, en echt beter had het niet gekund. We hadden een aangename groep en ik heb een paar leuke mensen leren kennen. We hebben wel allemaal afgesproken dat we geen illusies moeten maken over vrienden blijven en nog eens afspreken. Dat lukt meestal toch niet, maar dat is ook helemaal niet erg. Wat telt, is dat we het samen goed konden vinden tijdens de reis en dat we mooie herinneringen hebben gemaakt.