Dolomititrail

WAAROM DE DOLOMIETEN

De Dolomieten stonden al een paar jaar op mijn bucketlist. Ik was altijd gefascineerd door de imposante bergtoppen en de ruige natuur.

De keuze voor de Dolomieten kwam voort uit mijn verlangen naar een fysieke en mentale uitdaging. Het vooruitzicht van dagenlang wandelen met de rugzak door de bergen, omringd door adembenemende uitzichten, gaf me een gevoel van vrijheid.

VOORBEREIDING

Solo door de bergen trekken lijkt me zo’n fantastisch idee, daarom besliste ik dit te doen met een georganiseerde groepsreis. Mijn oog viel op de Dolomititrail van Travelbase www.dolomititrail.com . Ik was reeds met Travelbase bekend door de Laugavegurtrail die ik in 2021 wandelde.

8 weken voor vertrek heb ik de reis geboekt. Ik had dus nog 8 weken om me optimaal voor te bereiden. Dit deed ik door elk weekend +/- 20km te wandelen in heuvellachtig gebied met rugzak, die ik elke keer wat zwaarder maakte.

DE WEG ER NAARTOE

We moeten op eigen kracht aan het startpunt van de trail zien te geraken. Ik koos er voor om met de auto te gaan, 1106 km via Luxemburg, Duitsland en Oostenrijk. Ik besloot in 2 dagen te rijden, via de snelwegen, behalve in Oostenrijk en Italië omdat daar tol te betalen is. In tijd was er slechts 40 minuten verschil. Overnachten zou ik doen op campings.

15 juli 2024 was het zo ver. Om 7u20 ’s morgens vertrok ik met een volgeladen wagen richting zuiden. Ik had 4 mogelijke overnachtingsplaatsen opgeschreven, telkens +/- 50km van mekaar. De eerste en dichtste was op 685 km in een kampeerhut op een camping, ik had die voor de zekerheid geboekt via Booking.com met gratis annulatieoptie tot 15 juli 18u.

Het rijden verliep heel vlot en ik ben tot camping 3 geraakt, op 780 km. Camping am See in Memmingen camping-buxheim.be. Deze camping lag prachtig aan het water en bood een rustige omgeving om uit te rusten na de lange rit. Het was lekker warm en ik was direct in zomervakantiemodus.

Toen ik me bij de receptie aanmeldde, kwam er een onverwachte waarschuwing: de uitbaatster zei: “Bij storm kun je vannacht misschien beter in je auto schuilen. Ze voorspellen niet echt storm maar hier aan het meer kan het altijd” Een lichte schok ging door me heen, maar ik schudde het van me af. Een beetje wind en regen zou het vakantiegevoel niet bederven, toch?

Rond halfelf hoorde ik de eerste regendruppels op mijn tent tikken. Voor de zekerheid ben ik toch naar buiten gegaan om de haringen nog wat dieper de grond in te duwen, nog altijd met het idee dat het wel niet zo erg zou zijn. Maar niet veel later begon het ook te donderen en harder te waaien. Ik voelde de angst opkomen en heb mijn fleece deken en mijn gsm genomen en ben zo naar het sanitaire gebouw gevlucht. Dat leek me veiliger dan mijn auto. Tijdens mijn sprint zag ik overal gezellige, warme lichtjes branden in de stacaravans, veilig en knus (ik was de enige met een tentje op de camping). Daar zat ik dan, op de koude vloer van het sanitair, een film aan het bekijken op mijn gsm. Pas rond 1u ’s nachts begon het weer te kalmeren. Uitgeput maar opgelucht trok ik terug naar de tent. Oef, hij er nog stond. Dit was toch wel de spannendste nacht ooit alleen in mijn tent.

De volgende ochtend om 7u30 pakte ik mijn tent op – klam en zwaar van een nacht lang aanhoudende regen, maar gelukkig zonder meer wind en onweer.

Tegen 8u30 zat ik achter het stuur en reed ik verder richting het zuiden. De lucht was nog grijs en dreigend, en de regen bleef me nog een tijdje volgen. Om de tol te ontlopen was het dus vandaag via de binnenwegen, waar ik meer van geniet. Het werd een rit door een prachtig landschap vol dorpjes en kronkelende bergwegen. Tegen de middag brak de zon ook terug door de wolken.

Om 14u30 arriveerde ik op de camping in Misurina, het eindpunt van de autoreis. Camping is misschien wat groots gezegd; het was eigenlijk een grote parking met gras, waar je net genoeg ruimte hebt om je tent op te zetten. Er zijn toiletten en douches, en dat is alles wat ik nodig heb. Het uitzicht op de bergen maakte het helemaal goed. campingallabaitamisurina.com

De weersvoorspelling voor vanavond belooft opnieuw regen, maar voorlopig blijft het bij afwisselend dreigende wolken en zonneschijn. Wat zou ik gelukkig zijn als dit zo kon blijven de komende week, geen regen maar enkel wat grijze wolken aan de horizon – perfect wandelweer!

DOLOMITITRAIL DAG 1

Luswandeling naar Lago di Sorapis

lengte: 14 km – hoogtemeters: 710m stijgen en 710m dalen

Om 9 uur ‘s morgens werden we verwacht bij Hotel Miralago voor de briefing van de rangers van Travelbase. Het was een aangename kennismaking met de medewandelaars. De meeste waren prille dertigers maar gelukkig ook een iets oudere man van 65. De eerste indruk zat alleszins goed.

We begonnen met een luswandeling naar het adembenemende Lago di Sorapis. De eerste helft van de route was een uitdagend parcours, waarbij we constant moesten klimmen en klauteren. Na wat zwoegen bereikten we uiteindelijk het meer. De turquoise kleuren van het water waren prachtig, en het contrast met de omringende bergen maakte het plaatje compleet. Helaas was het er ook behoorlijk druk, met andere wandelaars die hetzelfde prachtige uitzicht wilden ervaren en instagrammers die de perfecte foto zochten. We hebben samen gepicknickt en besloten nog de wandeling rond het meer er bij te nemen. Eenmaal weg van het toegangspunt van het meer was het veel rustiger.

Lago Sorapis is een meer op +/- 1900m hoogte en is beroemd om zijn uitzonderlijke turquoise water en omgeven door steile ruige bergwanden. Het meer dankt zijn unieke kleur aan de mineralen die uit de omliggende bergen komen. Vooral tijdens de zomermaanden wanneer de zon het water verwarmt, wordt de kleur intenser.

Onderweg terug naar het hotel konden we nog genieten van een werkelijk fenomenaal uitzicht, bijna sprookjesachtig. (sorry voor de slechte kwaliteit van de foto)

Overnachten doen we in Hotel Miralago, in kamers van 4 en 3 personen. We krijgen er avondmaal en de volgende ochtend ontbijt.

DAG 2: van Hotel Miralago Misurina naar beghut Zsigmondy

lengte: 16,5 km – hoogtemeters: 1160m stijgen – 650m dalen

Wat onbeschrijfelijk mooi is het hier! We vertrokken om 8u15 voor een stevige wandeling. Gelukkig had ik mijn wandelstokken bij me en kon ik vertrouwen op de bergstaptechnieken die ik aangeleerd had tijdens een workshop van Outdoorschool een paar jaar geleden. Die kwamen goed van pas.

De route bood ons volop gelegenheid om te genieten van de prachtige uitzichten en het stralende weer. Elke stap bracht ons dichter bij de indrukwekkende panoramische uitzichten die de Dolomieten zo kenmerkend maken.

Ongeveer half weg de hike kwamen we bij het hoogtepunt van de Dolomieten: de Drei Zinnen. We besloten hier te picknicken in dit adembenemende decor. De lunch bestond uit een zakje adventure food (die we konden aankopen via Travelbase), dit zijn gevriesdroogde maaltijden waar kokend water op gegoten moet worden, 8 minuutjes wacht en klaar is kees. Echt lekker is het niet maar het bevat alles wat je nodig hebt voor een stevige wandeling.

Drie Zinnen (Tre Cime di Lavaredo) : drie iconische pieken in de Dolomieten: de Cima Grande, de Cima Ovest en de Cima Piccola. Ze behoren tot de meest gefotografeerde bergen ter wereld. Deze indrukwekkende rotsformaties zijn niet alleen een herkenningspunt voor de regio, maar ook een symbool van de schoonheid en dramatiek van de Dolomieten.
De Cima Grande is de hoogste van de drie, met een hoogte van ongeveer 2.999 meter. De andere twee, de Cima Ovest en Cima Piccola, zijn respectievelijk 2.973 meter en 2.857 meter hoog.
De regio rond de Drei Zinnen is een UNESCO-Werelderfgoed en biedt een ongelooflijke biodiversiteit.

Om 17u50 arriveerden we uitgeput maar voldaan bij de Zsigmondy hütte op 2224m hoogte. Deze nacht slapen we in een slaapzaal met 6, niet heel erg stevige, stapelbedden. De toegang van de naastliggende kamer is via onze kamer, de passage voor nog eens 12 mensen. Dit wordt een uitdagend nachtje.

DAG 3: van beghut Zsigmondy naar berghut Pederü

lengte: 19 km – hoogtemeters: 850m stijgen – 1540m dalen

Na een kort nachtje door de slechte bedden, stonden we om 7u45 op om aan een avontuurlijke, tweedelige wandeldag te beginnen. Onze eerste etappe bestond uit 4,5 kilometer dalen, met een hoogteverschil van 750 meter, gevolgd door 1,5 kilometer vlakke weg naar het dorp Val Fiscalina. Daar stond een shuttlebus op ons te wachten, klaar om ons naar een busstation te brengen voor een overstap op een plaatselijke bus die ons het nationaal park binnen bracht voor het vervolg van de tocht.

Het tweede deel van de wandeling begon aan een prachtig toeristisch meer, Lago di Braies. 3 mensen van de groep bleven daar achter wegens kniepijn.

Lago di Braies (Pragser Wildsee) Dit meer is een van de mooiste en meest gefotografeerde meren in de Dolomieten. Het is o.a. beroemd geworden door zijn verschijning in verschillende films en documentaires. Het meer bevindt zich op ongeveer 1.500 meter hoogte en is omringd door steile bergen, bossen en weelderige alpenweiden. Lago di Braies is UNESCO-Werelderfgoed en maakt deel uit van het Dolomiti di Sesto-gebied.

We werden direct terug de bergen in geleid, het eerste stuk was een stevige klim: 850 meter stijgen in één lange, aanhoudende helling bij een temperatuur van 27°C. De steile paden, bedekt met losse steentjes, maakten het nog uitdagender. Met elke stap voelde het alsof je weer een halve stap naar beneden schoof, en op een bepaald moment had ik echt gehad! Maar toen we eindelijk boven arriveerden, was de beloning overweldigend. Het voelde als een scène uit The Sound of Music, met een prachtig uitzicht dat me even sprakeloos maakte. Onderweg zagen we schattige marmotjes en enkele koeien die rustig graasden in de weidse natuur.

Na het genieten van het panoramische uitzicht, begon de afdaling. Die was even saai en uitdagend als de klim, maar we hielden de moed erin. Terwijl we naar beneden gingen, verschenen er onweerswolken in de lucht, maar gelukkig bleven ze op afstand en raakten ze niet tot boven ons. We hadden echt geluk met het weer!

Bij aankomst aan de berghut waar we normaal zouden slapen stond een taxi klaar die ons naar een charmant hotelletje bracht in een nabijgelegen dorpje, slechts 20 minuten verderop. Enkele dagen voor vertrek kregen we een mail van Travelbase dat er een dubbele boeking was gemaakt en we daardoor moesten uitwijken naar een hotel. Ik vond dit helemaal niet erg, en zeker niet toen we daar aankwamen. Wat een mooi hotel! Met een welness en luxe kamers. En weet je wat het beste was? Ik had een kamer helemaal voor mezelf! Hotel Garni Alnö

Voor het avondeten was er voor ons gereserverd in een pizzeria op 9 minuten wandelen van het hotel. Klein minpuntje was dat het ondertussen was beginnen regenen. Maar we lieten het niet aan ons hart komen en trakteerden onszelf op een prosceco en een welverdiende lekkere pizza na deze avontuurlijke dag.

DAG 4: van berghut Pederü naar camping Sass Dlacia

lengte: 17 km – hoogtemeters: 850m stijgen – 780m dalen

Wat een zalige nacht! De comfortabele bedden zorgden voor een perfecte nachtrust, en het ontbijt was een waar festijn—heerlijk!

Om 8u30 arriveerde de taxi om ons weer naar de Pederü hütte te brengen, waar we de trail verder konden zetten. We begonnen, voor de verandering, met een lange klim via een saaie grindweg. Ik zette mijn verstand op nul en liet mijn benen het werk doen. Gelukkig werden we boven weer beloond met een prachtig uitzicht en een totaal ander landschap.

We wandelden een gedeelte van de beroemde Alta Via 1, die ons verraste met zijn schoonheid en redelijke vlakheid – perfect voor een moment van ontspanning na de stevige klim.

Eindigen deden we opnieuw met een lange, steile afdaling, wat mijn knieën niet zo leuk vonden. De pijn begon langzaam op te komen, maar de uitzichten hielpen om de ongemakken te vergeten. De dag begon bewolkt, maar na de middag kwam de zon weer volop door, wat ons extra energie gaf.

Vanavond slapen we op de grote camping Sass Dlacia, met een gloednieuw luxueus sanitairblok – met automatische schuifdeuren en overal regendouches. We hebben pizza’s afgehaald in het restaurant en konden genieten van onze maaltijd in de gezellige “Boschbar”, omringd door spelende kinderen en iets te luide muziek. De perfecte afsluiting van een avontuurlijke dag in de bergen!

DAG 5: van camping Sass Dlacia naar berghut Nuvolau

lengte: 14 km – hoogtemeters: 1380m stijgen – 470m dalen

Vandaag was vooraf aangekondigd als de zwaarste van de trail. Maar eerlijk gezegd, voelde elke dag als een uitdaging, en deze was niet persé nog zwaarder dan de andere.

Vanmorgen bestond het ontbijt uit een adventure food zakje, een papje muesli. Eens dit verorberd was konden we eraan beginnen, zoals gewoonlijk terug bergop. Deze keer een klim op een 6 kilometer lange grindweg. Van zodra dit achter de rug was, werd het pad steiler, uitdagender, maar ook een stuk interessanter. De rotsen, de kronkelige paden en het steeds veranderende landschap maakten het heel boeiend. Boven aangekomen werden we opnieuw beloond met een heel nieuw uitzicht, een panorama dat het harde werk meer dan goedmaakte.

Daarna volgde echter een lange, steile afdaling. Ocharme de knietjes.

Na de lunch begon de lucht langzaam dicht te trekken en in de verte was het rommelen van donder al te horen. En ja hoor, ongeveer 2 kilometer voor het einde van de dag brak het onweer los. We vonden gelukkig snel onderdak in een refugio, waar we een uur schuilden terwijl het buiten steeds harder regende en de wind om de hut gierde.

Onze slaapplaats Refugio Nuvolau voor de nacht lag nog 20 minuten verderop, op de top van een berg. Toen de regen wat afnam, maakten we ons klaar voor het laatste stuk.

We slapen deze nacht in een soort zolderkamer met een heel laag deurtje. Aan beide kanten van de kamer lagen 4 matrassen netjes naast elkaar op een plank, zoals sardientjes in een blik. Lekker dicht in mekaars personal space.