Marokko

Dag 1: Het Avontuur Begint

Om 12u15 stapte ik in Ieper op de trein, op weg naar een nieuw wandelavontuur. Een paar dagen voordien had ik nog een railpass uit de automaat gehaald. Die kan ik doorgeven als ik hem niet volledig gebruik, in tegenstelling tot een online railpass, die gebonden is aan naam en geboortedatum. Wat ik wel pas ontdekte, is dat de geldigheidsduur tegenwoordig een jaar na aankoop is, en niet langer een jaar na de eerste ingevulde datum. Iets om te onthouden voor de volgende keer.

Aankomst op Brussels Airport: 14u36. Net op tijd voor de afspraak met de groep om 15u aan incheckbalie 10. Hoewel we elkaar al eens via een Zoommeeting hadden gezien, blijft het spannend om iedereen in levenden lijve te ontmoeten.

Eerste indruk? De groep lijkt goed mee te vallen. Dat neemt toch een stukje spanning weg. Helaas had de luchtvaartmaatschappij minder goed nieuws: onze vlucht was met twee uur vertraagd. En dat met een overstap in Casablanca die oorspronkelijk maar twee uur speling gaf… Spannend wordt het zeker.

Om de vertraging te verzachten, kregen we een voucher van maar liefst €4,70. Ik ruilde het in voor een thee van €5, waardoor ik nog 30 cent moest bijleggen. Tja, tis beter dan niets, zeker?

De vlucht naar Casablanca had gelukkig wat tijd ingehaald, en de vlucht naar Agadir had een uurtje op ons gewacht. Zo zijn we ’s nachts toch nog ter plaatse geraakt. Het werd wel een kort nachtje, maar het programma hoefde tenminste niet aangepast te worden.

Dag 2: Van Hotel Comfort naar Trekking Basics

afstand: 15,2km – stijging 660m, daling 340m

Om 9u stonden we allemaal euh… fris en monter in de lobby van hotel Oasis om te vertrekken naar het startpunt van onze trekking: Ait Moussa, ongeveer 100 kilometer van Agadir. De minibus stond klaar, en na twee Carrefourstops in Agadir veranderde langzaam het uitzicht. De stad maakte plaats voor uitgestrekte landschappen, en ik voelde de eerste kriebels van avontuur.

Rond 11u30 arriveerden we in Ait Moussa, waar we meteen werden verwelkomd met Marokkaanse thee. Het was de eerste van velen!

Om 12u vertrokken we eindelijk te voet. De natuur was al meteen adembenemend.

Onderweg stopten we voor de lunch, een stevig lunchpakket dat we tussen 14u45 en 15u15 naar binnen werkten.

Met de zon hoog aan de hemel zetten we onze tocht verder tot we rond 18u30 aankwamen bij onze gîte voor de nacht.

De gîte bleek een charmante maar eenvoudige plek, met twee kamers: één voor de mannen en één voor de vrouwen. We kregen elk een matje en een overtrek. De matjes bleken multifunctionele items te zijn, overdag waren ze ook de zitmatjes bij het eten. Het sanitair was… interessant. Eén toilet annex douche binnen, en buiten een lavabo. De afvoer van de lavabo kwam trouwens direct uit in de douche. Creatief watermanagement, zullen we maar zeggen.

Na deze eerste dag vol indrukken voelde ik me al helemaal ondergedompeld in het Marokkaanse avontuur.

Dag 3: Avontuur op Hoogte en Diepte

afstand: 12,3km – stijging 850m, daling 250m

Na een ontbijt van brood, smeerkaas en 5 soorten confituur, begonnen we om 9u aan wandeldag 2. Het beloofde een pittige dag te worden, en dat werd het ook! De route was uitdagender dan gisteren, maar de natuur maakte alles goed. Afwisselend wandelden we door ruige bergen en groene oases, met prachtige kleuren van rotsen en stenen die constant veranderden in het zonlicht. De gids, Hicham, had ons onderweg gazelles en moeflons beloofd, maar helaas bleken die vandaag hun vrije dag te hebben.

Na 8 kilometer hielden we pauze voor de lunch, die niet alleen voedzaam maar ook een klein feestje was: couscous met rauwe groentjes, gehaktballetjes en pasta. Perfect om de energie op te laden voor het vervolg van de etappe.

Het laatste stuk van de wandeling was ook het lastigste, en ergens in een verdroogde plant verloor ik mijn evenwicht en maakte een onzachte landing op mijn poep. Mijn rug liep een schaafwond op, maar gelukkig was Wim, de reisbegeleider, goed voorbereid met een EHBO-kit. Na wat ontsmetten kon ik weer verder.

Rond 16u arriveerden we bij de gîte, die nog eenvoudiger was dan die van de vorige nacht. Deze keer koos ik samen met Sybille voor een tent op het dakterras, strategisch gelegen buiten het bereik van de snurkers. Maar om daar te komen, moesten we eerst een klein avonturenparcours afleggen. Het begon met een oneffen betonnen trap die ons naar een eerste, kleiner dakterras leidde. Vervolgens wachtte een “brug” bestaande uit twee houten balken, nonchalant over de opening gelegd, die ons naar het grotere terras bracht. Dat belooft wat voor nachtelijke toiletbezoeken!

En over het toilet gesproken: een klassiek Frans toilet, compleet met een emmertje water om door te spoelen. De douche was… tja, laten we zeggen minimalistisch. In hetzelfde toiletkamertje met een grote emmer water, verwarmd in het keukentje, en een conservenblik om het over jezelf heen te gieten. Back to basics!

’s Avonds werden we beloond met een heerlijke tagine, en na het eten introduceerden Anne een spel genaamd “Afrikaans dobbelen.” Hoewel ik de spelregels nog steeds niet helemaal begrijp, was het een leuke afsluiter van de dag.

Met vermoeide benen maar een hoofd vol indrukken kroop ik in mijn tent. De sterren boven ons waren adembenemend, en de brug bleef gelukkig stevig liggen. Slaapwel!

Dag 4: Van Bergtoppen tot Beignets

afstand: 6,85km – stijging 260m, daling 430m

Vandaag mochten we uitslapen en vertrokken we om 10u, een zeldzame luxe in het trekkingleven. Het was slechts een halve dag wandelen, wat mijn benen alvast dankbaar in ontvangst namen. Het gebrek aan training begon zich te wreken. De etappe begon met een stevige klim via een gewone weg, wat een beetje saai was. Geen spectaculaire uitzichten of spannende rotsen om overheen te klauteren.

Tegen 12u bereikten we de top, waar het landschap ons gelukkig beloonde met een prachtig uitzicht.

Wat volgde was een afdaling via een geitenpad – smal, kronkelig en allesbehalve saai.

Om 12u30 kwamen we aan bij een prachtige woning, waar onze camionette al stond te wachten. Na wat teamwork bij het uitladen van de bagage, werden we beloond met een warme lunch. De koks hadden, gezien het frisse weer, besloten dat we iets verwarmends verdienden, en gelijk hadden ze. Het eten was weer om je vingers bij af te likken, en als kers op de taart kregen we sinaasappel met kaneel als dessert. Simpel, verrassend lekker, en meteen op mijn lijstje voor thuis.

Na de lunch hadden we grootse plannen om de namiddag in de zon te chillen, maar net toen we de matjes klaar gelegd hadden, begonnen de eerste regendruppels te vallen. En niet zomaar een buitje – stevige regen, voor het eerst in drie jaar in deze regio. Typisch, net nu wij hier zijn. Toch zagen we het positieve ervan in: geen natte wandelpaden vol glibberige stenen voor ons vandaag.

De regen bracht onverwachte gezelligheid met zich mee. Rond vier uur verrasten de koks ons met verse beignets. En alsof dat nog niet genoeg was, kregen we te horen dat er iets verderop nog een huisje stond waar we mochten slapen. Samen met de andere niet-snurkers hebben we deze kans met beide handen gegrepen en meteen “onze” kamer ingepalmd. Maar het perfecte slaapfeestje liep toch iets anders dan gepland. Iemand had een verkoudheid te pakken en hield me de hele nacht wakker met een hoestconcert.

Dag 5: Pannenkoeken, Frietjes en Oudjaarsvibes

afstand: 10,8km – stijging 710m, daling 200m

De dag begon feestelijk met pannenkoeken bij het ontbijt om 8u30. Het ideale startschot voor een dag die later nog meer verrassingen in petto zou hebben.

Rond 9u45 vertrokken we voor onze wandeling. Het landschap bleef ons betoveren.

Tegen lunchtijd werden we opnieuw verwend met een heerlijke maaltijd, gevolgd door een siësta in het zonnetje. Jammer genoeg zorgde een frisse wind ervoor dat onze dutjes eerder fris dan lui waren, maar het was alsnog een fijn rustmomentje.

Bij aankomst aan de gîte ontdekten we tot onze vreugde een klein cafeetje. Daar trakteerden we onszelf op een welverdiende cola, en kochten we, met een bijna militante efficiëntie, de volledige voorraad chips, koeken en chocolade op. Het leek wel alsof we dagen niets gegeten hadden!

Het echte feest begon echter pas ’s avonds. De koks hadden voor Oudjaar een indrukwekkend diner klaargemaakt: frietjes – ja, in Marokko! – en als dessert een kleurrijke fruitsalade. We dachten dat dit het hoogtepunt zou zijn, maar niets was minder waar.

Na het eten werden we verwend met een tafel vol lekkers: chocolaatjes, chips, bier, wijn en zelfs whisky. De mannen van de crew voegden zich bij ons met traditionele instrumenten, en al snel zat de sfeer er helemaal in. Rond 1 uur besloten we het feest af te ronden. We kropen in onze slaapzakken, op onze vertrouwde matjes, voldaan en met een grote glimlach. Het nieuwe jaar was ingezet met een onvergetelijke avond.

dag 6: van de hoogste top naar Tafraoute luxe

afstand: 7,74km – stijging 690m, daling 530m

Na een korte nacht zaten we om 8u aan het ontbijt. Het vertrek van de wandeling liep echter vertraging op. Het busje van de koks – met al onze bagage – weigerde dienst, en zelfs met een gezamenlijke inspanning om het ding aan te duwen, kwam er geen beweging in. Gelukkig kregen ze het uiteindelijk toch aan de praat, en kon de bagage tegen de avond op de bestemming geraken.

De wandeling van vandaag was spectaculair en zonder twijfel een hoogtepunt, letterlijk én figuurlijk. Onder een heldere zon en met een frisse wind beklommen we de hoogste top van de week: 2110 meter. Het pad ernaartoe was behoorlijk uitdagend, met stukken waar we moesten klauteren. Maar de uitzichten waren adembenemend en maakten elke inspanning de moeite waard.

Omdat er geen wegen waren waar wij wandelden, konden de koks niet met hun busje tot ons lunchpunt komen. Daarom kregen we een lunchpakket mee dat we onderweg opaten, zittend in het zonnetje en genietend van de stilte van de bergen. Na de lunch begon de afdaling naar het dorp waar we eigenlijk zouden overnachten.

Bij aankomst bleek echter dat er geen gîtes beschikbaar waren. Dit zorgde voor een onverwachte wending: een taxi bracht ons naar Tafraoute. De rit was op z’n zachtst gezegd uitdagend. Met z’n vieren opeen gepropt op de achterbank hobbelden we over een smal, kronkelend bergwegje, aangelegd op kosten van de bewoners zelf. Het was een indrukwekkend staaltje van dorpssamenwerking én een reminder hoe geïsoleerd dit gebied is.

Na dagen van basic omstandigheden werden we nu getrakteerd op luxe: een toilet om op te zitten, een douche waar je gewoon onder kon staan, en – het beste van alles – een zacht bed! Het voelde alsof we in een paleis terechtgekomen waren.

’s Avonds dineerden we in een restaurant in Tafraoute. Hoewel het eten oké was, was het niet te vergelijken met de heerlijke maaltijden van onze eigen koks. Onze kok was zelfs zo sympathiek om de keuken van het restaurant te helpen toen bleek dat ze de groep van 15 niet aankonden. Dat zegt toch alles over hoe verwend we tot nu toe waren geweest!

Dag 7: Kleurrijke Rotsen, Hammam, en een “Verjaardag” aan Zee

Vandaag stond er in de originele planning een afdaling van het dorp naar Tafraoute op het programma, maar aangezien we daar al waren, had onze gids Hicham een alternatief uitgestippeld. Hij nam ons mee naar een waar “openluchtmuseum,” een gebied net ten zuiden van Tafraoute waar de Belgische kunstenaar Jean Vérame in 1984 rotsen beschilderde met felle kleuren. Om de twee jaar worden deze opnieuw geschilderd om de kleuren levendig te houden. Het was bijzonder om te zien, maar het landschap zelf stal opnieuw de show. Het deed me denken aan de Wadi Rum in Jordanië, met zijn surrealistische rotsformaties en rustgevende sfeer.

’s Middags kookten onze koks nog een laatste maaltijd voor ons. Zoals altijd was het heerlijk, en we namen uitgebreid afscheid van hen. Met een klein beetje weemoed wandelden we verder naar de plek waar het busje ons oppikte om terug te rijden naar Tafraoute.

Eenmaal daar kregen we de kans om een hammam te bezoeken. Voor mij was dit een eerste ervaring, en ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Uiteraard waren de mannen en vrouwen gescheiden. In de kleedruimte veranderde iedereen in badpak of bikini, maar het bovenstuk moest uit, wat even onwennig was.

We werden naar een hete kamer geleid en mochten achterin plaatsnemen op de grond. Het ritueel begon met een insmeerbeurt met een zwarte pasta vol olie, waardoor onze huid begon te glanzen. Daarna spoelden we dit af met warm water uit een persoonlijke emmer. Toen was het tijd voor de beruchte scrub. Een vrouw met een ruwe washand verwijderde vakkundig elke dode huidcel, ik was verbaasd over hoeveel er loskwam. Hierna volgde een haarwas met een korte hoofdmassage, een zeepbeurt, en uiteindelijk een laatste emmer water die over ons heen werd gekiept. Het was een intens, maar verfrissend ritueel.

Na de hammam werden we herenigd met de rest van de groep, die voor een uurtje extra shoppen had gekozen, en reden we terug naar Agadir. We overnachtten opnieuw in hotel Oasis en daar bleek onze kamer volledig anders te zijn dan die van de eerste nacht, hij lag nu in het gerenoveerde deel. Het contrast was groot; wat een upgrade!

’s Avonds gingen we uit eten op de dijk aan zee. Het was er ontzettend druk, en we belandden in een groot restaurant waar we aan een vierkante tafel zaten. Het was ideaal om iedereen te zien, maar gesprekken waren vooral beperkt tot de mensen direct naast je. Tijdens het diner waren er optredens van een zangeres, twee zangers, en zelfs een tafelgoochelaar.

Een grappige anekdote: ik had laten vallen dat ik één van de zangers een knappe man vond. Dat liet de groep natuurlijk niet onopgemerkt voorbijgaan. Ze hadden er niet beter op gevonden dan te doen alsof het mijn verjaardag was! Iedereen ging er in mee, inclusief het personeel… behalve de knappe man zelf. Hij hield het professioneel en bleef rustig verder zingen. Een hilarisch einde van een dag vol nieuwe ervaringen!

Dag 8: Terug naar huis

De laatste dag van de reis brak aan en helaas was het tijd om afscheid te nemen van het prachtige Marokko. Om 7 uur zaten we al aan het ontbijt, zodat we op tijd konden vertrekken naar de luchthaven. Onze vlucht stond gepland voor 9:55, en gelukkig verliep deze keer alles netjes volgens schema.

Na een vlotte vlucht met overstap in Casablanca, landden we om 16:35 in Zaventem. De bagage liet niet lang op zich wachten, waardoor ik zonder al te veel stress de trein van 17:30 kon halen.

Wat een schitterende reis was dit! Alles klopte: het adembenemende landschap, de geweldige groep, de reisbegeleider, en de fantastische Marokkaanse gids en crew. Ze verdienen allemaal een dikke 10 sterren! Marokko heeft mijn hart gestolen en ik ga zeker nog terug.