Duur: 3 dagen / 2 nachten
Niveau: Gemiddeld – heuvelachtig terrein, +/- 17 km wandelen per dag
Locatie: Namur-Yvoir
Als voorbereiding op een Thru-hike op Madeira had ik mezelf een trainingsweekend cadeau gedaan. Even alleen op pad, kilometers maken met de rugzak op de schouders, hoofd leeg. De bestemming: de streek rond Yvoir in de Ardennen, niet te ver maar wél heuvelachtig genoeg om de benen te laten werken.
Enkele maanden geleden had ik twee accommodaties geboekt via Booking.com: een charmante kamer voor mezelf en een huis met twee slaapkamers voor het geval er iemand mee wou. Alleen wandelen betekent niet altijd alleen zijn: mijn vriendin en haar dochtertje, ook mijn metekind, beslisten mee te komen. Niet om te wandelen, maar om me ’s avonds op te vangen met gezelschap, warmte en lekkers. Dus zegde ik de solokamer op, en hield het huisje in Anhée aan.
Dag 1: luswandeling van 17,8km rond Mozet
Via de “Surprise me”-functie van de Wandelknooppunt-app koos ik een wandeling van 17,8 kilometer, ten zuidoosten van Namen. Ik parkeerde mijn wagen vlak bij de Chapelle de Mont-Sainte-Marie in Mozet – een 11e-eeuws kapelletje, in een dorp dat niet toevallig op de lijst van mooiste dorpen in Wallonië prijkt.
De route begon dalend – logisch, want ik stond op een heuveltop. Wat volgde was een afwisselend en verrassend parcours van veldwegen langs groene en gele weides, mooie bospaden en stille valleien. Totaal: 460 meter stijgen en 480 meter dalen. Een stevige, maar haalbare tocht.
Ik at mijn ‘paashazen’-proviant net over halfweg – want mijn vriendin zegt altijd: je luncht pas als je halverwege bent. Het was al half twee, perfecte timing.
Kort bij het einde was ik onder de indruk van een imposante boomhut. Geen kinderbouwsel, maar een luxueuze versie uit het aanbod van “La Bulle du Ruisseau”. Lijkt me zalig om daar te overnachten.
Na vier uur stappen kwam ik terug aan de kapel. De benen waren moe, maar het hoofd – heerlijk leeg. Ik reed nog een klein halfuurtje verder naar het huis in Anhée. De buurvrouw – “La Maman” van de eigenares – stond me op te wachten. Ze woonde ernaast en ontving me hartelijk. Mijn Frans is een beetje roestig, maar ik geraak er wel. Het huis was kraaknet, warm en klassevol ingericht. Op het terras dronk ik een kop thee, wachtend op mijn gezelschap.
Een uurtje later arriveerden ze.
Wandelgegevens
- Vertrekpunt: Chapelle de Mont-Sainte-Marie, Mozet
- Afstand: 17,7 km
- Stijging: 460 meter
- Daling: 480 meter
- Duur: 4 uur 50 (inclusief pauzes)
- Route: via de Wandelknooppunt-app (“Surprise me” functie)
- Details: op mijn Komoot-profiel Katrien M
’s Avonds vroeg mijn vriendin me:
“Aan wat denk je dan als je zo alleen wandelt?”
Ik moest even nadenken, maar het antwoord kwam vanzelf:
“Aan niets eigenlijk. Ik ben gewoon.”
En dat is exact wat het voor mij zo bijzonder maakt. Alleen wandelen haalt me weg uit het dagelijkse maalstroom. Mijn hoofd wordt geen denkfabriek meer. Het wordt stil. Ik hoor het knarsen van mijn schoenen, het ritselen van bladeren, het ritme van mijn ademhaling. En in die stilte… ben ik gewoon. Ik probeer minstens het eerste uur zonder muziek of podcast. Later, als de vermoeidheid komt, mag er wat afleiding bij.
Alleen wandelen is geen vlucht, het is een thuiskomen bij mezelf.
Dag 2: Vallei van de Bocq
Na een uitgebreid en gezellig paasontbijt – croissants, gekookte eitjes en veel chocolade – ging ik weer op pad. Geen haast, geen druk. De benen voelden nog goed na dag één, en ik had opnieuw zin om op te gaan in het landschap.
Via de wandelknooppunt-app zocht ik ter plaatse een nieuwe route. Mijn keuze viel op een luswandeling vanuit Bauche, op nauwelijks tien minuutjes rijden van waar we logeerden in Anhée. Om 11u30 stapte ik de vallei in.
De wandeling begon stevig: meteen drie kilometer klimmen, maar dan wel over een prachtig pad dat geleidelijk tussen bos en helling omhoog slingerde. De lucht was fris en helder, de lente zat voelbaar in de grond en in mijn hoofd. Na die eerste klim volgde een scherpe afdaling naar het pittoreske dorpje Crupet.
Na Crupet moest ik weer flink klimmen. En toen, ergens over halfweg, vond ik een plek die ik niet snel zal vergeten. In the middle of nowhere, diep in het bos, stootte ik op een klein wildobservatieplateau. Stilte, bomen, alleen vogels als achtergrondgeluid. Ik ging zitten en haalde mijn belegde afbakbroodjes boven. Er zijn plekken waar je proeft dat je precies daar hoort te zijn, op precies dat moment. Dit was er zo één. Rustiger dan daar wordt het niet.
Het enige wat ontbrak, was een foto van mezelf op dat idyllische plekje. Maar het zelfportreteren zit nog niet echt in mij – en misschien is dat maar goed ook. Sommige momenten is het beter om gewoon te genieten i.p.v. bezig te zijn met statieven en camera’s.
Daarna werd het pad vriendelijker – licht golvend, met uitzichten op de vallei en af en toe een bankje dat uitnodigde tot pauzeren (maar ik wandelde door, zoals dat gaat als je alleen op pad bent en je goed in je ritme zit).
Vier kilometer voor het einde wachtte nog een laatste venijnige combo: een steile afdaling gevolgd door een pittige klim. Daarna liep het pad langzaam af naar Bauche, waar mijn auto stond te blinken in de lentezon.
Meerdere keren kwam ik afgesloten boswegen tegen – bordjes, hekken, verboden doorgang. Maar dat stoorde me niet echt, ik vond het net leuk om zelf alternatieven te zoeken. Wandelen is ook improviseren, vertrouwen op je oriëntatiegevoel en gewoon doorgaan.
Wat vandaag ook bijzonder maakte: ik ben bijna niemand tegengekomen. Geen wandelaars, geen fietsers, geen stemmen in de verte. Alleen ik, het pad en het landschap. Helemaal alleen wandelen door de natuur – ik vond het heerlijk. Er zit een vrijheid in die moeilijk te vatten is, maar o zo voelbaar is.
Wandelgegevens
- Vertrekpunt: Bauche (Vallei van de Bocq)
- Afstand: 17,1 km
- Stijging: 490 m
- Daling: 480 m
- Duur: 4 uur 45 (incl. pauzes)
- Route: via Wandelknooppunt-app (“Surprise me” functie)
- Details: op mijn Komoot-profiel Katrien M
Dag 3: Malonne en de regen die erbij hoort
De ochtend begon stralend. Zon op het terras, thee in de hand, gezellig ontbijt. Ik voelde de wandelspieren van de voorbije dagen, maar had nog voldoende zin voor een derde tocht. De knooppunten-app leidde me dit keer naar Malonne, op ongeveer twintig minuten rijden van onze verblijfplaats.
Om 11 uur vertrok ik opnieuw voor een luswandeling, 16,5 kilometer dit keer. Net als gisteren startte het meteen met een stevige klim – mijn kuiten protesteerden wat, maar ik wist: het hoort erbij. Daarna werd het pad wat milder: rustige glooiingen, op en af.
Maar de zon hield het niet vol. De lucht trok dicht en al snel vielen de eerste regendruppels. Ik voelde het aan mezelf: vandaag was ik iets minder verbonden met het pad. Het weer speelde mee, maar ook het parcours – meer verharde wegen, minder bos en minder “wauw”-momenten. En er zat iets in mijn hoofd: de gedachte aan straks. De rit naar huis. Morgen weer aan het werk.
Pauzeren deed ik nauwelijks. Geen idyllisch bankje dit keer, geen lange lunchstop. Mijn broodjes at ik al wandelend op, lichtjes natgeregend, maar voedzaam genoeg. Het landschap was mooi, maar het raakte me minder. En ook dat hoort bij alleen wandelen: het is niet altijd intens of magisch. Soms is het gewoon… stappen.
Toch voelde ik achteraf: ik ben dankbaar dat ik ook deze dag heb gewandeld. Niet elke tocht hoeft memorabel te zijn om zinvol te zijn. Het is ook een oefening in overgave. Aan het weer, aan het moment, aan jezelf. En ja – misschien is het wel een klein werkpuntje voor mezelf, dat loslaten van wat er na het wandelen komt. Die rit naar huis. De volgende werkdag. Ik weet dat ik me daar nog iets te vaak tegen verzet. Maar ook dat is oefenen.
Wandelgegevens
- Vertrekpunt: Malonne
- Afstand: 16,5 km
- Stijging: 440 m
- Daling: 430 m
- Duur: 4 uur 30 (incl. pauzes)
- Route: via Wandelknooppunt-app (“Surprise me” functie)
- Details: op mijn Komoot-profiel Katrien M
Ik kijk tevreden terug op deze drie dagen wandelen. Rugzak op, schoenen aan, hoofd leeg. Mijn pak woog zo’n 10 kilo — niet niks, maar goed te doen. Deze mini-hike was bedoeld als training voor Madeira, en ik voel: ik ben op de goede weg.
Natuurlijk, drie dagen Ardennen met een maximale stijging van 490 meter is iets anders dan vijf dagen Madeira met dagen van meer dan 1400 meter stijgen. Maar dat verschil zit vooral in het hoofd. Mijn lichaam is gestart met voorbereiden, en mijn hoofd heeft geproefd van wat komt: het ritme, het alleen-zijn, het doorzetten.
En als het weer in Madeira een beetje meezit, en de knieën blijven doen wat ik vraag, dan wordt het gewoon fantastisch. De landschappen daar beloven nog adembenemender te zijn. Ik ben benieuwd. Maar bovenal: ik ben er klaar voor.