Madeira van oost naar west

Ik voelde het weer kriebelen: de drang om nog eens alleen op reis te gaan. Even weg uit de dagelijkse drukte, alleen met mijn gedachten, mijn rugzak en een paar goede wandelschoenen. De bestemming zou Madeira worden – het bloemeneiland in de Atlantische Oceaan, bekend om zijn ruige natuur, spectaculaire uitzichten en mooie wandelpaden.

Al snel wist ik dat ik een thruhike wou doen: van oost naar west, in één lange lijn. Op websites van georganiseerde wandelreizen zag ik dat ze allemaal ongeveer hetzelfde traject volgden. Die stippelde ik voor mezelf ook uit.

De eerste grote uitdaging was de timing. Met een drukke agenda was het lastig kiezen wanneer ik zou gaan. Uiteindelijk werd het de week tussen Hemelvaart en Pinksteren – dan heb je een paar extra vrije dagen. In januari boekte ik mijn vlucht met TAP Portugal, met tussenstop in Lissabon. Ongeveer even duur als een rechtstreekse vlucht met Ryanair, maar die vliegen vanuit Charleroi en dat is met het openbaar vervoer bijna niet haalbaar. En met de auto zou de parkeerkost te hoog oplopen. Zaventem is perfect bereikbaar met de trein – en ik had nog ritten over op mijn Railpass (die ik kocht voor de reis naar Marokko). Vlucht geboekt, Check!

De week erna kwam de volgende uitdaging: de hotels waren zo goed als volzet voor die week. Paniek! Ik had net mijn vlucht geboekt zonder annulatieverzekering, en plots leek er nergens nog plaats. Kleine stresspiek…

Er zat niets anders op dan m’n wandelroute aan te passen aan de accommodaties die wel nog beschikbaar waren. Ik boekte wat ik kon vinden via Booking.com, met annulatiemogelijkheid. Zo had ik nog een beetje speelruimte. Vervolgens ging ik aan de slag met Komoot: ik verbond de beschikbare slaapplaatsen met elkaar en controleerde of de etappes haalbaar waren qua afstand en hoogteverschil.

Uiteindelijk moest ik knopen doorhakken en dus ook enkele hotels weer annuleren. Naarmate de vertrekdatum naderde, steeg het verlangen, maar ook de spanning. Vijf dagen wandelen, alleen, op een eiland dat ik niet kende. Klaar voor het avontuur.

Dag 1: Van Ieper tot het eiland van de bloemen

Vandaag begon mijn reis richting Madeira. Een eerste dag die vooral in het teken stond van treinen, wachten, vliegen en… verrassend vlot verlopen zaken. Heerlijk als dat gebeurt!

Ik vertrok om 11u15 met de trein vanuit Ieper, met een overstap in Gent-Sint-Pieters, en kwam netjes op tijd om 13u36 aan in Brussels Airport. De incheck-balie was al open, dus ik kon mijn rugzak direct afgeven. Ik had speciaal een fancy fluogele flightbag gekocht – zo’n hoes om je rugzak te beschermen – maar toen ik zag hoeveel mensen hun rugzak gewoon zó incheckten, vroeg ik me af of dat wel nodig was. Extra gewicht voor niks. Maar goed, mijn fluogeel exemplaar is tenminste een goede bescherming én niet te missen aan de bagageband straks.

Na het uitdrinken van het laatste restje cola ging ik door de controle. Ik had een heel lichte tas mee als handbagage. Uiteraard werd die er weer uitgehaald voor extra controle. Altijd prijs. Maar ik had niets verdacht mee, dus laat ze maar kijken.

Lege drinkfles bijgevuld met water aan het automaat en dan op ’t gemak naar gate A57. Ik nam er 45 minuten de tijd voor – alle tijd en het is vakantie. Uiteindelijk moesten we switchen naar gate A45 en werd de boarding een kwartiertje later. Geen stress, we zijn flexibel, zolang het vliegtuig min of meer op tijd vertrekt.

Rond 15u25 snel nog een laatste plasje en dan aanschuiven. We vertrokken met amper 5 minuten vertraging om 16u10. In het vliegtuig waren nog heel wat lege plaatsen. Een vriendelijke steward merkte dat ik alleen was en vroeg: “Wil je misschien een volledige rij voor jezelf?” Euh, ja graag!
Of beter nog… “Een rij bij de nooduitgang met extra beenruimte?” YES please. Enige voorwaarde: even de veiligheidsinstructies lezen. Deal!

De vlucht was verder basic, maar wel comfortabel. Toen de stewards begonnen met iets uitdelen, dacht ik even dat we toch een maaltijd kregen – maar nee, elk kreeg wel één chocolaatje. Toch iets!

Om 17u38 lokale tijd (18u38 Belgische tijd) landden we in een snikheet Lissabon: 34°C! Even bekomen, wat rondlopen in de luchthaven en wachten tot 18u20, wanneer het boarden begon voor de tweede vlucht, richting het échte doel: Madeira.

We vertrokken met een halfuurtje vertraging, deze keer zonder upgrade (jammer!), en vlogen met een iets ouder toestel – beetje Ryanair-stijl, maar opnieuw kregen we een chocolaatje. Klein gelukje!

Rond 21u15 lokale tijd landden we op Madeira. Toen ik mijn 4G weer inschakelde, kreeg ik meteen een bericht: de taxi stond al klaar! Een vriendelijke chauffeur, met een bordje met mijn naam, wachtte me op. Ik had de taxi ook geboekt via Booking.com en betaalde er €13,48 voor, werkt dus perfect. Het was een busje voor 9 personen, helemaal voor mij alleen. VIP-modus: aan. Jammer dat het maar voor 5 minuutjes rijden was.

Laatste stressmomentje van de dag: de self-check-in bij het hotel. Met codes die ik eerder via WhatsApp ontvangen had, moest ik zowel de voordeur als de kamerdeur openen. Alles werkte, zó’n opluchting.
De kamer in Al Moniz was voor zijn €59 groot en proper genoeg. De bedden piepen en de matrassen zijn hard, we zien wel of het slapen lukt. Eerste nacht in een vreemd bed is sowieso moeilijk.

Morgen begint het echte werk: dag 1 van mijn wandeltocht over Madeira. Ik kijk er enorm naar uit.

Dag 2 – Wandeldag 1: vreemde geluiden en prachtige uitzichten

Vandaag was het zover: de eerste echte wandeldag! Door het uurverschil was ik al om 6u wakker. Ik had het minst krakende bed van de 2 gekozen en heb eigenlijk nog redelijk goed geslapen.

Ik vertrok om 8u30. De eerste kilometers gingen bergaf naar Machico, en dat begon al direct pittig… of eerder stekelig. Het pad dat Komoot me voorschotelde leek sinds de vorige eeuw door geen mens meer bewandeld, en ik liep al snel met m’n broek vol “plakkende stekels”. Gelukkig had ik een lange broek aan, ik zag er uit als een wandelende cactus.

Terwijl ik me een weg baande, hoorde ik de hele tijd het lawaai van ronkende motoren. Bleek er een rally aan de gang te zijn, met wegafzettingen en politie. Ik moest twee keer vragen of ik het parcours mocht oversteken, gelukkig mocht dat onder begeleiding.
Maar dat constante motorgeronk werkte serieus op mijn zenuwen. En dan waren er nog de blaffende honden bovenop. Ik weet niet of die nu in opstand kwamen tegen de rally of dat dit standaardgeluid is op Madeira.
We’ll see in the days to come…

Na even door het centrum van Machico gewandeld te hebben begon het geleidelijk te stijgen. Ik doorkruiste een veld met geitjes en kwam een trailrunner tegen die zonder moeite naar beneden stoof.

Na de klim wandelde ik 4km op de Levada do Caniçal.

Levada’s zijn, door de mens aangelegde, typische Madeirese irrigatiekanalen. Ze transporteren water van de noordkant van het eiland, waar grote hoeveelheden water zijn, naar de drogere zuidkant van het eiland. Langs deze kanalen lopen vaak smalle paden die ideaal zijn om op te wandelen: relatief vlak en goed onderhouden,

Wandelen langs een levada is echt ontspannend – het constante geluid van kabbelend water, vlinders die voorbij fladderen, en het besef dat je je even geen zorgen hoeft te maken over steile hellingen.

Ik had op voorhand een “waypoint” aangeduid op de route, Boca do Risco. Dat is een uitkijkpunt aan de rand van de klif waar de Vereda do Larano begint. Het uitzichtpunt zelf was niet echt wauw, maar de 5km lange Vereda was fantastisch. Je loopt hoog boven de zee langs een smal pad, met spectaculaire uitzichten over de kliffen. Hier voelde ik het: ja, daarom doe ik dit. Echt het soort pad waar je blijft foto’s nemen – en dan beseft: geen enkele foto doet dit recht aan.

Na dit stuk eindigde de wandeling met een steile afdaling naar mijn slaapplaats. Rond 14u45 kwam ik aan bij de Marques studio. Ik moest de host opbellen bij aankomst, ik kreeg studio B voor €101,85. Klein maar gezellig, en een heel erg deugddoende douche! Het was geen warme dag geweest, maar wél vochtig, dus ik was toch flink bezweet.

Schuin tegenover mijn verblijf ligt een minimercado. Daar kocht ik wat kaas en gerookte hesp voor morgen, voor op de rijstkoeken die ik van thuis mee heb. Een pot instant Knorr bolognese pasta werd m’n avondmaal. Het aanbod in de mercado was beperkt, maar het smaakte.

Terwijl ik op ’t gemak mijn pasta zat op te eten, hoorde ik opeens muziek die steeds dichterbij kwam. Even dacht ik dat er een circus-aankondiging door de straat trok, maar nee hoor – het bleek een mariaprocessie te zijn, compleet met beeld, ballonnen en gezang.

Morgen een iets pittigere dag, dus nu vroeg onder de wol.
Maar wel: tevreden, voldaan, en klaar voor meer.

Dag 3 – Wandeldag 2: de dag van 10.000 trappen en spannende momenten

Ik vertrok om 8u20 en had meteen trappenwerk op het menu, afgewisseld met korte stukjes rustiger pad tussen huizen met veel bloemen en groententuintjes. Ik kreeg ook een stukje levada voorgeschoteld – de Levada do Castelejo.

Vlak voor Faial lag er een brede rivier op mijn pad. Volgens Komoot moest ik aan de overkant zien te raken. Alleen… er was geen brug te bekennen. Terugkeren zou minstens 5 kilometer omweg betekenen, dus dat was geen optie. Ik heb al m’n moed bijeen geraapt, regenhoes rond m’n rugzak, diep ademhalen, en dan proberen de juiste rotsblokken uit te kiezen om er droog over te geraken. Twee eenden kwamen nieuwsgierig kijken, alsof ze zich afvroegen of ik het zou halen. Uiteindelijk raakte ik veilig aan de overkant, maar het was met knikkende knieën. Daar moest ik toch even van bekomen.

Na Faial begon de zwaarste klim van de dag: van 115m hoogte naar 723m, gespreid over 3,5km. De eerste helft was al pittig, maar na het laatste huis werd het pas echt moeilijk. Het pad was overwoekerd en nauwelijks zichtbaar. Ik moest voortdurend bukken, takken en hoge varens ontwijken en opletten dat m’n rugzak nergens bleef haperen. Gelukkig volgde daarna een vlak stuk van zo’n vijf kilometer, o.a. langs de Levada de Santana, waardoor ik weer wat op adem kon komen.

De laatste kilometers naar Santana gingen bergaf. Ik kwam eerst nog langs de bekende driehoekige huisjes – kleurrijke traditionele gebouwen met rieten dak die echt het symbool van Madeira zijn. Natuurlijk even gestopt voor een paar foto’s.

Er was nog een bijkomende stressfactor vandaag: mijn gsm wilde niet opladen met de powerbank. Ik dacht even dat hij kapot was, want ik had hem gisteren laten vallen. Paniek, want m’n gsm kon het geen volledige dag uithouden, en zonder gsm geen route, geen contact. Gelukkig bleek het aan het kabeltje te liggen en had ik nog een reserve mee, en daarmee werkte het wel. Oef.

Rond 17u kwam ik aan bij mijn hotel, O Colmo (€72). Het eerste wat ik deed was een warm bad nemen. Niet douchen – nee, echt een bad. Dat deed zo’n deugd na deze zware dag. Daarna heb ik gegeten in het restaurant van het hotel. Weer een echte maaltijd in plaats van instant pasta.

Omdat er morgen dubbel zoveel hoogtemeters op het programma staan, heb ik besloten om de oorspronkelijke route wat aan te passen. Eerst een stuk met de bus, daarna een wandeling van ongeveer twee uur, en dan nog een bus of taxi tot het volgende punt, waar ik nog zo’n 3,5 uur zal wandelen. Er komen nog twee stevige wandeldagen aan, dus het lijkt me verstandig om mezelf nu nog niet volledig uit te wringen.

Vandaag was een beproeving voor benen, hoofd én hart, maar tegelijk gaf het me ook weer dat heerlijke gevoel van “ik heb het toch maar gedaan”. Maar het had met iets minder stress gemogen.

Dag 4 – Wandeldag 3: donkere tunnels en blaffende honden

Vandaag begon wat rustiger: Na het ontbijt, dat inclusief was, nam ik om 9u40 de bus. Na een mooie, maar bochtige rit met heel veel stops, kwam ik rond 10u50 aan in Arco de São Jorge. Daar begon meteen een prachtige wandeling langs de kustlijn richting Boa Ventura. Een echt postkaartparcours met mooie uitzichten, af en toe een briesje en het ruisen van de zee beneden.

Vanuit Boa Ventura reden 2 bussen naar São Vicente, de eerste om 11u50 en de tweede om 14u40. Volgens Komoot zou ik 1u40 nodig hebben om in Boa Ventura aan te komen – dus de bus van 11u50 halen zou nipt worden. Uiteindelijk was ik er om 12u20, dus dat was 2u20 wachten op de volgende bus, of… een taxi (laten) bellen.

Er was een klein restaurantje waar ik een croque bestelde om de wachttijd aangenamer te maken. Maar nog voor ik de helft op had, stond de taxi die de uitbater voor mij had gebeld, al voor de deur. Gelukkig was de chauffeur even vriendelijk als efficiënt, en gaf hij me nog vijf minuten om rustig m’n croque op te eten. Tien minuutjes later stond ik al in São Vicente. Dat kostte me €15, en eerlijk? Het was elke cent waard – geen gedoe met wachten of mottig worden in een warme bus.

De tweede wandeling van de dag begon met een stevige klim aan 24%. Ik was blij dat ik die richting uit ging – klimmen met 24% is lastig, maar dalen aan dit percentage is een recept voor trillende benen en pijnlijke knieën.

Daarna volgde een heerlijk stuk langs een levada, en zoals altijd waren die stukken een verademing. Onderweg kon ik ook een nieuw puntje op mijn Madeira-bingo afvinken: een volledig pikdonkere tunnel doorkruisen. Zaklamp aan, voet voor voet, en hopen dat niks je doet schrikken.

Het laatste stuk was opnieuw een afdaling, richting Rosario, waar mijn slaapplaats voor vanavond ligt. Ik verblijf in Refúgio das Fontes, een huis met drie kamers, gedeelde keuken en badkamer. De kamer is basic, maar prima. Alleen… de hond van de buren lijkt dringend nood te hebben aan een cursus ademtechniek. Die blaft letterlijk al de hele avond aan één stuk door. Overdag blaffen honden hier ook als sport – bij elk huis staat er wel eentje of meerdere en ze reageren op alles wat beweegt.

Vanavond heb ik ook het plan voor morgen bijgestuurd. De eerste klim van de dag is dezelfde weg als ik vandaag ben afgedaald, dus daar weet ik al hoe pittig die is. En daarna zou nog een steile klim volgen, deels over een pad zonder naam op Komoot – en daar heb ik niet zoveel vertrouwen meer in. Ik heb beslist om opnieuw een taxi te nemen tot bijna aan de top van Ruivo do Paúl om daarna de laatste 9,6km af te dalen.

Dag 5 – Wandeldag 4: mistige toppen, een aangename ontmoeting en eindigen op een “glamping”

Vanmorgen startte de dag dus met een taxirit richting Ruivo do Paúl, een plateau op zo’n 1600 meter hoogte. De oorspronkelijke weg ernaartoe was jammer genoeg geblokkeerd door rotsblokken, dus het werd een omweg van 50 minuten in plaats van een halfuurtje. Gelukkig was de chauffeur een spraakwaterval – het werd een dure (€60), maar gezellige rit.

Boven aangekomen was het koud en mistig. Jas én regenjas gingen aan, die waren dan toch niet voor niets meegereisd. Het eerste stuk van de wandeling verliep redelijk vlak, maar daarna begon het echte werk: een bijna loodrechte afdaling van 1310 hoogtemeters over 9 kilometer. Mysterieus mooi met die mist. De vergezichten bleven echter beperkt tot suggesties en verbeelding.

Onderweg moest ik opnieuw door een donkere tunnel. Ik heb die dan nog 2x moeten doorwandelen… ik was de verkeerde richting uitgegaan. Net op het moment dat ik dit besefte, passeerden er twee mannen, die duidelijk geen toeristen waren. Ik legde hen uit dat ik verkeerd liep. “Je moet terug tot bij onze bikes,” zeiden ze. Ik dacht: bikes? Zijn die mannen hier met de fiets geraakt? Bleek dus dat ik hun “bags” verkeerd had verstaan – het waren twee rugzakken die netjes in de bomen hingen.

Later in de afdaling haalden ze me opnieuw in, net op een spannend moment: een rivier die ik moest oversteken. Ze boden spontaan hun hulp aan en ik was daar eerlijk gezegd wel blij mee. Op dat punt had ik vandaag nog maar één andere wandelaar gezien – ook een vrouw alleen. De mannen vertelden dat ze een paar keer per jaar op pad gaan om te controleren of rotsblokken de watervallen of waterlopen niet blokkeren. We liepen het laatste stuk ook nog samen verder, tot aan de camping waar hun auto geparkeerd stond.

Diezelfde camping, Nature Retreat – Laurel Forest is ook mijn slaapplaats vanavond. Of “glamping”, zoals het genoemd wordt. Er staat weliswaar een soort van echt bed in de tent, maar verder heeft het weinig met glamour te maken. De infrastructuur is erg verouderd, de tent was aan de vuile kant, en er is geen receptie. Ik had gisteren een mail gekregen met een code om het slot van mijn tent open te maken. Ook de gemeenschappelijke keuken werkt met zo’n codesysteem. Volgens Booking is het hier volzet, maar voorlopig zie ik maar twee van de acht tenten die effectief bezet zijn (het zouden er later 4 worden). De locatie is wel top! Er zou hier zeker iets van gemaakt kunnen worden.

Morgen staat de laatste etappe op het programma, en dat beloofd nog een pittige te worden, dus hopelijk kan ik een beetje opladen in m’n tent met bed.

Dag 6 – Wandeldag 5: een zonovergoten finale

Vandaag was een prachtige afsluiter. Stralend blauwe lucht, zon en een route die zowel fysiek als visueel indruk maakte. Om 8u15 ben ik vertrokken, met benen die loom aanvoelden – niet ideaal, want ik had meteen 3,5 kilometer stevig klimmen voor de boeg. Van 480 meter naar 1230 meter hoogte, en dat via 4000 trappen (ik heb ze niet zelf geteld, maar ergens gelezen).

Na die stevige klim ging het grotendeels terug bergaf, meestal geleidelijk, af en toe wat steiler, tot op uiteindelijk 40 meter hoogte. Onderweg doorkruiste ik drie officiële wandelroutes, elk met hun eigen PR-nummer. De PR13 Vereda do Fanal was het drukst, veel wandelaars. De PR14 Levada dos Cedros was eigenlijk gesloten, maar ik kwam er halverwege op en daar stond nergens een afsluiting. Het pad had inderdaad wat herstellingen nodig, maar was goed te doen. De PR15 Vereda da Ribeira da Janela bracht me dan helemaal naar beneden, tot in de gelijknamige stad.

Na Ribeira da Janela volgde nog een laatste pittige klim richting 390 meter hoogte. Het pad was prachtig, maar lag pal in de zon – geen zuchtje schaduw. Op dat stuk haalde een jongeman me in, die ik later opnieuw tegenkwam net voor de laatste afdaling naar Porto Moniz. Hij stelde voor om het laatste, saaie stuk samen af te leggen. Hij kwam uit Tsjechië en was al 8 dagen op pad, gestart in Funchal. Hij kampeerde gewoon in het wild – eigenlijk mag dat hier niet, maar blijkbaar wordt er zelden iets van gezegd.

Rond 18u kwam ik aan bij het hotel Pérola Views Inn. De man aan de receptie zei trots dat ik een upgrade had gekregen: kamer met zeezicht in plaats van bergzicht. Klinkt goed op papier, maar het is ook de zonnekant én de straatkant – warm en lawaaierig dus. Of het écht een upgrade is, daar ben ik nog niet helemaal uit.

Morgen staat er nog een ontbijtje op me te wachten – een aangename verrassing want ik wist het niet (of was ik vergeten, wie zal het zeggen). Mijn favoriete taxichauffeur komt me daarna ophalen om me naar Funchal te brengen voor een kort stadsbezoek. Dat zal me wel €70 kosten, maar het is het gemak wel waard. De andere optie was een busrit om 6u40 of 12u10, die 2,5 uur duurt met overstap. Dan liever 50 minuten relaxed babbelen met een vriendelijke chauffeur. Gelukkig had ik hem pas om 10u gevraagd, want het ontbijt begon pas om 9u.

Een mooie laatste wandeldag. Mijn benen zijn moe, maar m’n hoofd zit vol herinneringen.

Dag 7 – van regen naar zon

Vanmorgen wakker geworden met regen… Gisteren nog zo’n mooie dag. Gelukkig was er ontbijt. Alles werd netjes aan tafel geserveerd. De man van het hotel runt duidelijk alles zelf: receptie, ontbijt, vermoedelijk ook de kamers poetsen, al weet ik dat laatste niet zeker.

Tien minuten voor tien stond m’n trouwe taxichauffeur alweer klaar. Hij zei onderweg: “Van zodra we die lange tunnel door zijn, wordt het beter weer.” En effectief, na 3,1 km onder de bergen (heel Madeira lijkt wel één groot tunnelnetwerk), kwamen we aan de andere kant uit onder een halfblauwe hemel.

Tussen 11u en 13u heb ik wat door Funchal gewandeld. Een gezellige stad, mooi park, leuke gevels en een overdekte markt die altijd de moeite waard is.

Om 13u10 was er een bus naar Machico, ideaal gepland want ik kon vanaf 14u inchecken. Of ja, ik dacht dat ik een bus ging nemen… Voor ik opstapte vroeg ik, voor de zekerheid, of hij wel zeker naar Machico ging (eigenlijk een overbodige vraag want het stond groot en duidelijk op z’n scherm). “No, wait for express,” zei hij. Ik stond daar even verbaasd, half op de bus, half eraf, en ben toen maar terug uitgestapt. M’n app gaf aan dat de volgende pas om 14u zou komen, ik voelde me een beetje in het zak gezet.

Gelukkig kwam er na een half uurtje effectief een bus met ‘Machico Express’ op de voorkant. Die stopte wel vier keer onderweg, dus dat ‘express’ zal wel relatief zijn geweest, maar bon… 10 minuutjes later dan oorspronkelijk gedacht kwam ik aan in Machico.

Het hotel voor m’n laatste nacht in Madeira, White Waters Hotel, lag op 5min. wandelen van de bushalte. Het wordt een héél korte nacht, want om 4u moet ik al op de luchthaven zijn. Gelukkig krijg ik van het hotel een ontbijtpakketje mee, en ze hebben ook een taxi geregeld die me om 3u45 komt ophalen. Hopelijk lukt het me om vanavond vroeg in slaap te vallen…

Dag 8: terug naar huis

Vanochtend – of beter: vannacht – ging de wekker om 3u15. Om 3u40 hoorde ik een auto stoppen: snel naar beneden, sleutel op de balie leggen, ontbijtpakket nemen en in de taxi springen. Het was maar tien minuten rijden tot aan de luchthaven.

Op de luchthaven zelf was het al redelijk druk. Blijkbaar vertrokken er drie vluchten rond hetzelfde moment. Op mijn vlucht zaten ook verschillende groepen kinderen, onder andere een jeugdvoetbalploeg. Ze zorgden voor behoorlijk wat ambiance, ze applaudisseerden zelfs al bij het opstijgen…

Ik zat opnieuw aan de nooduitgang, maar helaas niet alleen deze keer. Niet erg, want ik heb toch de hele vlucht geslapen. We landden om 7u30 in Lissabon en mijn volgende vlucht was om 10u30.

Het wachten begon met het ontleden van het ontbijtpakket: twee driehoekjes wattebrood met boter en kaas, en een keiharde peer. Ook een flesje water en een flesje fruitsap zaten erbij, maar die had ik in Madeira al opgedronken om zonder problemen door de controle te raken. Daarna nog een theetje gedronken en alle winkeltjes doorgelopen.

Ze zouden echt eens een buitenterras moeten voorzien op luchthavens. Ik snap het wel, veiligheid en zo, maar het zou het wachten toch net iets aangenamer maken…

Om 10u30 opnieuw boarden, richting Brussel. De landing was gepland om 15u15, maar we kwamen zowaar een halfuur vroeger aan. Ik hoopte daardoor een trein vroeger naar huis te kunnen nemen… tot de bagageband roet in het eten gooide. Hij zat vast – een paar koffers blokkeerden alles. Pas na een goed halfuur kwam er iemand om het probleem op te lossen. Weg vroegere trein.

De treinroute naar huis vereiste een overstap in Brussel-Zuid, maar die trein had 7, dan 8, dan 9… uiteindelijk 10 minuten vertraging. Ondertussen kwam er een andere trein naar Gent-Sint-Pieters binnengereden – geen snelle, eerder een boemel, maar liever in de trein zitten dan wachten in het station. Dus nam ik die, met 20 minuten overstaptijd in Gent.

Maar ook dat werd nipt. In Denderleeuw bleven we minstens 10 minuten staan. Toen we weer vertrokken, meldde de conducteur dat er agressie was gepleegd tegen een collega en dat de beveiliging had moeten tussenkomen. Daardoor dus de vertraging, en ik had nog maar vijf minuten om in Gent van spoor 7 naar spoor 3 te raken. Gelukkig is dat gelukt.

In Kortrijk liepen we nog eens 10 minuten vertraging op, dus uiteindelijk kwam ik niet om 18u44 maar om 18u54 aan in Ieper. Mijn vriendin stond me al op te wachten aan het station. Ik had oorspronkelijk gepland om naar huis te wandelen, maar ik zag het écht niet meer zitten. Het was ook gewoon fijn om weer een vertrouwd gezicht te zien.

En straks? Zalig in mijn eigen bed, op mijn eigen kussen!

Reflectie op de reis

Madeira is een heel veilig land om alleen als vrouw naartoe te reizen. Geen moment heb ik me onveilig gevoeld, zelfs niet op afgelegen wandelpaden of wanneer ik alleen op pad was in dorpen en steden.

Vooraf vreesde ik een beetje dat het er té druk zou zijn, maar het tegenovergestelde bleek waar: het was eigenlijk bijna té rustig. Soms zelfs een beetje eenzaam – iets waar ik zelden last van heb. Dagenlang bijna niemand tegenkomen en dan ’s avonds toekomen in een hotel zonder receptie, waar je alleen met een code binnenraakt… dat zorgt toch voor weinig sociaal contact. Af en toe had ik nood aan gewoon een kort babbeltje, een gezicht, iemand anders dan de stem van Komoot.

De wandelingen waren ook net iets té avontuurlijk, vooral de onduidelijke paden… op den duur begon ik te verlangen naar een goede oude wandelroute met bewegwijzering. Een pad met bordjes, waar je gewoon kan stappen zonder constant je gps in het oog te houden. De volgende wandelvakantie zal dus misschien iets traditioneler zijn – met alles wat ik nu opnieuw weet te appreciëren: duidelijke routes, iets meer gezelschap en net genoeg avontuur.

Toch kijk ik met veel trots terug op deze reis. Niet alleen omdat ik het tot een goed einde heb gebracht, maar ook omdat ik onderweg keuzes heb durven maken. Ik heb ter plaatse zaken aangepast en geregeld, plannen omgegooid als dat nodig was, en vooral: ik heb aan mezelf gedacht. Aan mijn eigen veiligheid en mijn grenzen. Dat voelt goed.